اویاقلیق: در آستانه انتخابات مجلس شورای اسلامی، تریبون‌های آزاد به عنوان یکی از شیوه های جلب مشارکت مردم مطرح می‌شوند؛ اما آیا این تریبون ها می توانند به این هدف دست پیدا کنند؟
تریبون‌های آزاد، عرصه گفتگوی بین دو گروه از افراد مشارکت‌جوی و گریزان از مشارکت است.
مشارکت‌جویان به دنبال شنیدن محسنات انتخاب و راهکارهای افزایش مشارکت هستند، در حالی که افراد گریزان از مشارکت، به دنبال نقد و اعتراض به عملکرد مجلس و نومیدی از اصلاحات هستند.
این دو گروه در دو دنیای موازی سیر میکنند و بعید است که در یک تریبون آزاد مشترک با زمان محدود به تفاهم و درک برسند.
مسئله دوم، غیبت نامزدهای انتخابات و حتی نمایندگان فعلی مجلس در این قبیل تریبون ها است.
افرادی که در واقع پاسخگوی اصلی دلسردی و بی‌اعتمادی مردم هستند، در این گفتگوها و پاسخگویی به مردم حضور ندارند.
در واقع، تریبون آزادی که در آن صدای منتقدان و معترضان شنیده نشود، و نامزدها و نمایندگان از پاسخگویی شانه خالی کنند، چیزی جز یک نمایش فریبنده نخواهد بود.
برای حل این مشکلات، باید زمینه گفتگوی واقعی بین دو گروه مشارکت‌جوی و گریزان از مشارکت فراهم شود.
نامزدها و نمایندگان مجلس فعلی باید به این تریبون‌ها دعوت شوند و موظف به پاسخگویی به مردم باشند.
