اویاقلیق- ابوالفضل وصالی: روند صنعتی شدن تبریز بطور یقین با نام توکلی عجین شده است ، انسانی که بدون منت و ریا وجهه ی همت خود را برای خدمت به شهری قرار داد که به رغم آوازه ی جهانی خود در تجارت و برخورداری از بزرگترین بازار سرپوشیده عالم و قرار داشتن در جاده ی […]
اویاقلیق- ابوالفضل وصالی: روند صنعتی شدن تبریز بطور یقین با نام توکلی عجین شده است ، انسانی که بدون منت و ریا وجهه ی همت خود را برای خدمت به شهری قرار داد که به رغم آوازه ی جهانی خود در تجارت و برخورداری از بزرگترین بازار سرپوشیده عالم و قرار داشتن در جاده ی ابریشم و رونق کسب و کار سنتی، تا آن زمان به شدت از مراکز و زیر ساخت های صنعتی خالی بود .
مهندس محمدتقی توکلی که تحصیلات خودرا در آمریکا سپری کرده بود فرزند کسی است که یک قرن پیش اولین کارخانه ی کبریت سازی را که در عصر خود یک نیاز مهم مردم بشمار می رفت ، بنا نهاد و بعدها بعد از مرگ پدر در سال ۱۳۳۷ سکان داری مدیریت این کارخانه را بصورت علمی ادامه داد و علاوه بر گسترش آن و افزایش فضای شغلی ، مبادرت به احداث کارخانه ی نئوپان از زایدات و براده های چوب حاصل از تولید کبریت کرد .
اگر از ایجاد اولین واحد خصوصی تولید برق ایران در تبریز و سایر خدماتی که از خاندان توکلی برجای مانده است بگذریم ؛ مهمترین یادگار این بزرگ مرد کارآفرین تاسیس کارخانه ی مادر صنعت ماشین سازی است که به اهتمام او شکل گرفته و سر سلسله ی احداث ده ها کارخانه ی دیگر در جوار آن شده است .
محمد تقی توکلی به جهت توانمندی و نبوغ خود نزدیک به دوسال مدیریت وزارت نیرو را در سال های قبل از انقلاب برعهده داشت اما نهایتاً فعالیت های خود را معطوف به توسعه ی صنایع در تبریز کرد که ذکر موارد آن سخن به درازا می برد و در این وجیزه تنها اشارتی بر خدمات آن انسان صادق و وارسته و شرافتمند شد تا قیاسی باشد بر فرق انسان هایی که یکی با عشق به خلق و خاک و وطن از هیچ ، همه چیز می آفریند و دیگری این همه چیز را با کلی تشبثات خداترسی وانقلابی بودن و به لطایق الحیلی هیچ می کند و به نام اجرای قانون، چوب حراج بر آن می زند !
و اینگونه است که یاد و نام توکلی ها همواره در دل مردم و تاریخ مشعشع آذربایجان زنده می ماند و آن یکی که در فرصت انقلاب اسلامی از بستر یک زندگی ساده و فقیرانه پله های عروج به زندگی اشرافی و ملوکانه و کسب ثروت کهکشانی را با سرعت نور در نوردیده است ، براتهام ننگین و سنگین خیانت در امانت مسوولیت به مردم و آذربایجان معروض می گردد !
و چه خسران بزرگی است که عده ای – بی نیاز به ذکر مصداق – از فرط طمع وحرص و آز در عین زنده بودن می میرند و کاسه نفرین و نفرت خلق خدا می شوند و نام هایی چون توکلی بعد از مرگ هم زنده هستند و نام شان هماره به نیکی و رحمت یاد می شود !
