رفتن آجورلو هیچ مشکلی را حل نخواهد کرد
رفتن آجورلو هیچ مشکلی را حل نخواهد کرد

اویاقلیق – علیرضا نصری : از زمانی که تراکتور به لیگ برتر فوتبال کشور بازگشته ، همیشه مورد توجه رسانه ها بوده و همواره حاشیه ها وجود داشتند تا گریبان گیر تیم شوند. از نظرسنجی پر سر و صدای برنامه نود با عنوان پر هوادارترین تیم ایران، سمبلیک سردار جعفری و کرار یاغی تا بازی […]

اویاقلیق – علیرضا نصری : از زمانی که تراکتور به لیگ برتر فوتبال کشور بازگشته ، همیشه مورد توجه رسانه ها بوده و همواره حاشیه ها وجود داشتند تا گریبان گیر تیم شوند. از نظرسنجی پر سر و صدای برنامه نود با عنوان پر هوادارترین تیم ایران، سمبلیک سردار جعفری و کرار یاغی تا بازی پر حاشیه تراکتور- نفت !
اما چیزی که بیشتر از همیشه تراکتور را وارد حاشیه کرده، رفت و آمد ها و نشست و برخاستها بر روی  صندلی مدیریتی و مربیگری این تیم بوده است که شاید هیچگاه مورد بررسی قرار نگرفته است.
تراکتور سازی در طول ۹ سالی که در لیگ برتر بوده است، ۶ مدیرعامل داشته یعنی به ازای هر ۱۸ ماه یک مدیرعامل جدید! این تغییرات دستخوش آمار فاجعه آمیز دیگری نیز بوده و تراکتور در طول این ۹ سال (جدای از مربیان موقت) ۱۰ بار مربی استخدام کرده است که البته هیچگاه نتوانتسته عنوانی بهتر از مقام دومی بدست بیاورد.
جالب است بدانید که این مربیان تک سلیقه ای نبوده و از هر طیف و رنگی نظیر پرافتخار ترین سرمربی ایران، خارجی، بومی، جوان، با تجربه و … بوده اند.
اعمال سلایق، عدم ثبات و زمان ندادن به مربی عواملی بوده که دست به دست هم داده و تراکتور را از مرز حرفه ای شدن به عقب رانده و همواره بع این تیم ضربه زده است. این تغییرات ابتدا به عنوان مسکنی بودند که به صورتی مقطعی جواب میدادند و هوادار را راضی نگه میداشتند.

فریاد های «حیا کن رها کن» به عنوان فرهنگ بد فوتبال ما، علی الخصوص تیم های پر طرفداری نظیر تراکتور ، مشابه یک ویروس کشنده محسوب میشود و از سالی که تراکتور به لیگ صعود کرده، تقریبا در پایان لیگ و در بازی های آخر یا باعث تغییرات مدیریتی یا صندلی مربیگری شده است. این تغییرات نشان میدهد عامل اصلی که تراکتور را از رسیدن به موفقیت دور کرده تغییرات پی در پی بوده اند که باعث عدم نتیجه گیری این تیم در دراز مدت شده است.
اگر یک مدیر عامل بتواند در یک تیم ماندگاری دراز مدتی داشته باشد، مربی نیز میتواند در یک فضای آرام برنامه ریزی کند و اینگونه بازیکن با اطمینان خاطر و بدون استرس میتواند در دراز مدت کارایی مطلوب خود را نشان دهد.

اینکه آجرلو بدترین رتبه را در طول این ۹ سال بدست آورده
اینکه تراکتور امسال به سرخابی های تهران باخت
اینکه در آسیا نتیجه نگرفت
اینکه بازیکنان جذب شده خارجی فاقد کیفیت هستند
اینه تراکتور آن طراوت همیشگی را ندارد
و…
قابل قبول بوده و هیچ شکی در آن نیست.
اما همانگونه که رفتن مدیر عامل های قبلی هیچ مشکلی را حل نکرده است، صرف رفتن آجورلو هم هیچ مشکلی را حل نخواهد کرد. چیزی که تراکتور ۹۷-۹۸ بیشتر از همیشه به آن احتیاج خواهد داشت ثبات و آرامشی است که فقط و فقط هوادار میتواند به بازیکنان بدهد. فریادهای حیا کن رها کن باید روزی از فضای ورزشگاه یادگار امام حذف شوند و جای خود را به آرامش و جهنمی که به حریف مقابل لرزه وارد میکردند بدهد. آشوبی که اعتماد به نفس را از ایران پوریان پنالتی زن، از کیانی با تعصب و از محمد اف ۱۴ گلزن گرفته است.

قطعا هیچ بازیکنی در سال منتهی به جام جهانی دوست ندارد کم کاری کند. افت به یک باره بازیکنان تاثیرگذار نشان از استرسی دارد که هوادار خواسته یا نا خواسته به تیم تزریق کرده است. رفتن یحیی گل محمدی، رفتن آجورلو و شاید رفتن ساغلام شاید حال تراکتور را چند صباحی خوب کند ولی این تیم ریشه دار را بی ثبات تر از همیشه خواهد کرد.

باید چاره ای اندیشید ….