اویاقلیق: شاید شما هم در جو بررسی ردیف های بودجه سال آینده بوده باشید و از ارقام نجومی پیشنهاد شده برای برخی سازمان ها و نهادهای مذهبی و فرهنگی و اجتماعی دچار سرسام شده اید. رقم هایی که اگر بشرط عدالت و انصاف و قانونمداری از سوی نهادهای اشاره شده هزینه گردد، بسیار سودمند و […]
اویاقلیق: شاید شما هم در جو بررسی ردیف های بودجه سال آینده بوده باشید و از ارقام نجومی پیشنهاد شده برای برخی سازمان ها و نهادهای مذهبی و فرهنگی و اجتماعی دچار سرسام شده اید. رقم هایی که اگر بشرط عدالت و انصاف و قانونمداری از سوی نهادهای اشاره شده هزینه گردد، بسیار سودمند و راهگشای رکود فرهنگی و دینی موجود در جامعه خواهد بود .
اما در این بین برخی از اصحاب قلم و سیاسیون و برخی بندبازهای سیاسی بجای انگشت نهادن بر ضعف های بودجه نویسی برای امور مذهبی و فرهنگی، بیشتر بر جنبه قیاس #شتر_گاو_پلنگی بین شکم مردم و هزینه کردهایی که به جهت رشد عقلائی جامعه تخصیص داده می شود، روی آورده اند.
سوال جدی که در این نوع نگاه وجود دارد این است که مگر دولت منتخب بدون کار کارشناسی و نیاز سنجی و … بودجه نویسی کرده است؟! در ثانی شناخت عرف جامعه از نهادهای فرهنگی بر چه اساسی است و نقد رقم های کلان تخصیص یافته از سوی عموم مردم و حتی کارشناسان بر چه معیاری است؟! چرا معیارهای کارشناسی جای خود را به ربط گودرز و شقشقیه داده است؟!
در نگاه کاریکاتوری به نهادهای مذهبی و فرهنگی، تخصیص بودجه برای فلان فرهنگستان و یا فلان پژوهشکده چون اساسا عملکرد آنها بصورت نان برای عموم قابل خوردن نیست، مطالبه می کنند که چرا بجای سیر کردن شکم گرسنگان باید برای موسسه ای همانند موسسه امام با داشتن نزدیک به ۱۰ مجله علمی در سطوح مختلف و کارهای کلان تحقیقاتی و … بودجه ۲۸ میلیاردی تخصیص داد؟! یعنی به همین سادگی بدون یک میزان علمی و قانونمند، مباحث کلان استراتژیکی در حوزه فرهنگ به محاق رفته است.
جای تاسف است که برخی از کسانی که مثلا بعنوان نماینده مردم تبریز در مجلس خبرگان اجابت نزول کرده اند نیز در دام روشنفکری کاریکاتوری افتاده و از نهادهای مذهبی همانند حوزه خواسته اند که از پذیرش بودجه دولتی منصرف شوند.
باید پرسید که چرا از حوزه های علمیه شفافیت مالی را مطالبه نمی کند؟! واقعا اگر نگران پول بیت المال هستند و نگران ارج و قرب روحانیت در بین مردم اند، چرا مثلا در مورد بودجه تخصیص یافته مطالبه روشنگری و شفافیت ندارند؟ چرا ایشان از مسئولین و متولیانی که برای پارکینگ مجاور ارک علیشاه که با “های و هوی” زیاد و مقابله با همه، شروع به احداث شد و به خاطر تعویض نفرات به یکباره مسیر کار عوض شد و تمکین به نظر مردم اولویت یافت، زحمت مطالبه این همه پرکاری برای تقریبا هیچ را به خود نمی دهند؟!
اگر پارکینگ سازی ضرورت داشته چرا الان متوقف شده و اگر ضرورتی نداشته و حفظ میراث فرهنگی شهروندان ارجح بر پارکینگ سازی بوده چرا خطاکاران مورد مؤاخذه قرار نمی گیرند؟!
چنان که اشاره شد آفت مهم نقادی فله ای و روشنفکری کاریکاتوری، غفلت از مطالبه محاسبه گری از عملکرد مالی نهادهای فرهنگی و مذهبی است.
بعبارتی دیگر؛
چاره ی کار این است که بجای قلع و قمع بودجه های فرهنگی و دینی به این مسائل بپردازند که علت رکود ارائه گزارش عملکرد مالی موسسات و نهادهای دینی و فرهنگی برای افکار عمومی در چیست؟! چرا عملکرد مالی بودجه تخصیص یافته به برخی نهادهای مذهبی همانند حوزه های علمیه بصورت روشن و ساده برای عموم مردم منتشر نمی شود؟! چرا با وجود بودجه های قابل توجهی که برای حوزه های علمیه تخصیص داده می شود، اکثر طلبه های حوزه با مشکلات سنگین مالی دست و پنجه نرم می کنند؟! واقعا مشکل کار کجاست؟! چقدر عملکرد مالی حوزه های علمیه روشن و قابل دفاع است؟!
چرا باید سازمان بازرسی فقط در موقع مصیبت فساد و رانت وارد عمل شود و قبل از وقوع جرم چرا ابزار پیشگیری از جرائم مالی به کار گرفته نمی شود؟! سازمانی که برجسته ترین کارش برگزاری تظاهرات است، نباید گزارش عملکرد مالی خود را به اطلاع عموم برساند؟!
دانشگاهی که با وجود بودجه دولتی غذای بی کیفیتی به دانشجویان ارائه می دهد باید به افکار عمومی پاسخگو باشد که چگونه خرج کرده و کجای کار می لنگد؟! اداره ای که باید کارش فرهنگ سازی باشد، چقدر توانسته از قدرت سیاسی و پشتوانه حمایت دولتی به نفع فرهنگ قدم بردارد؟! آیا اولویت بندی در هزینه کردهای فرهنگی رعایت شده است؟! و ….
در تمامی ممالک توسعه یافته همه ارکان اقتصادی بنحوی ملزم به یارانه دادن به بخش فرهنگ و علم هستند. اهمیت فرهنگ امری نیست که با برج های بلند و یا مراکز تجاری پر قیمت قابل قیاس باشد. امور فرهنگی و دینی در جامعه ما که گرایش مذهبی قدرتمندی در بین مردم وجود دارد اگر در دام قیاسات نامربوط بیافتد و در جو هیجان کاذب ایجاد شده بجای حسابرسی و تقویت نقاط قوت و اهتمام به حساب کشی از عملکرد مالی، حذف و تعدیل مالیخولیائی بودجه فرهنگی در دستور کار قرار گیرد، نتیجه ای جز فراخ تر شدن زمینه رشد ولنگاری فرهنگی و تحجر دینی در جامعه نخواهد داشت.
