اویاقلیق – احد نقش شور: ۲۵ اسفندماه، سالروز شهادت “آقا مهدی باکری” را، روز شهردار نام نهاده اند، مردی که قرار بود “شهردار” ی و “سردار” ی او، الگوی “مدیریت تراز انقلاب” باشد؛ اما نام آقا مهدی، تنها در سطح شعارهای عادی شده باقی ماند، مسوولیت ستایی و عطش سیری ناپذیر برای ماندن در دایره قدرت و تلاش برای کوچ های متناوب، فرسنگ ها با منش و تفکر او فاصله گرفت.
امروز، تو گویی، مسوولیت ها، ارث پدری و سند منقوله دار خانوادگی مدیرانی است که مدعی نوکری مردم هستند، شهداء و آرمان های امام و انقلاب، لقلقه زبان و دهانشان است، رگ گردنشان برای دفاع از آرمان های انقلاب و مردم همواره متورم است؛ اما در عمل، تنها به دنبال جیفه های دنیوی هستند.
چنین مدیرانی معتقدند، دیگر زمان آن نیست که همچون “مهدی باکری”، از خوردن یک کمپوت معمولی در خط مقدم جبهه، آن هم به این دلیل که بقیه رزمندگان نصیبی از آن ندارند اجتناب و به خوردن نان خشک بسنده کرد، معتقدند نمی شود مثل “آقا مهدی”، حساب بیت المال و امکانات آن را از زندگی شخصی و خانوادگی ات جدا کنی!
امروز مدیرانی داریم که فرسنگ ها از راه انقلاب و مردم دور افتاده اند، اما همچنان خود را مدیر در تراز انقلاب می دانند، آن ها زمینه ساز گسست اعتقادی و ارزشی در جامعه ای هستند که قوام و بقایش مرهون خون شهداست و چه بسیار ارزش هایی که در عطش دنیادوستی چنین مدیرانی، سر از ناکجاآباد درآورده اند …
