اویاقلیق: جهانبخش احمدیان لذت‌بخش‌ترین قسمت خانه‌تکانی عید که شاید بیش از سایر قسمت‌های خانه زمانگیر باشد، مرتب‌سازی کتابخانه است. کتاب‌هایی که در طول سالهای گذشته خریداری شده و هنوز جایگاه خود را در قفسه‌های کتابخانه نیافته است.
با علاقه‌ای وافر کتاب‌ها را تک به تک تمیز کرده و در بخش مربوط به خود قرار می‌دادم. کتاب قرمز رنگی توجهم را جلب کرد با عنوان شاعرانه‌ای که داشت؛ سبوی ساقی. کتاب مجموعه مقالات مدیرعامل اسبق سازمان سیما و منظر شهرداری تبریز در روزنامه‌اش است.
تورقی در میان صفحات این کتاب کرده و به نوشته‌ای با تیتر «باقیمانده باغات ائل‌گؤلی در معرض نابودی کامل» برخوردم که به قلم مدیرمسئول این روزنامه در تاریخ ۱۳۸۸.۰۸.۱۸ شماره ۲۸۸ منتشر شده است.
نوشته مذکور دغدغه قابل احترام و ارزشمند مدیرعامل اسبق سازمان سیما، منظر و فصای سبز شهرداری تبریز در مورد تملک باغات ائل‌گلی و پیشگیری از نابودی این مجموعه است.
مدیرمسئول روزنامه مذکور همزمان با نگارش این یادداشت ارزشمند،مدیرعامل سازمان سیما و منظر شهرداری تبریز بود؛ یعنی دور اول مدیریت وی بر این سازمان بین سالهای ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۹، ولی اقدامی در این راستا انجام نداده بود.
در دور دوم مدیریت صاحب‌امتیاز این روزنامه بر سازمان سیما و منظر شهرداری تبریز، باز هم این دغدغه ارزشمند وی راه به جایی نبرد و خبری امیدبخش از تحقق احیای باغات ائل گلی از این سازمان منتشر نشده است.
واقعیت امر این است که حفظ و توسعه مجموعه ائل‌گلی دغدغه تمامی شهروندان و مدیران شهری و استانی است. منتها باید فرقی بین ادعا و عمل به تعهدات و رفع دغدغه شهروندان گذاشت.
همین یکی دو ماه پیش بود مدیریت فعلی شهرداری تبریز و مدیرعامل سازمان سیما و منظر آن خبر از تملک ۵ هکتاری باغات ضلع شمالی ائل‌گلی، ساماندهی، کفسازی و الحاق آن به مجموعه ائل‌گلی خبر داد. دغدغه‌ای که در این دوره مدیریت شهری طرح و با مدیریت اصولی رفع شد.
خواستیم بگوییم بین حرف‌های زیبا با عمل به تعهدات مدیریتی فاصله زیاد است، به قول معروف: خرم آن صحنه که مردم بسپارند به یاد… همین!
