اویاقلیق/غلامرضا منصوری: جامعه شناسان سرمایه های جوامع انسانی را به چند دسته تقسیم می کنند، مثلاً سرمایه های مادی، فرهنگی، آموزشی و نمادین.
در جهان معاصر ناگفته پیداست که سرمایه های نمادین نقش و تاثیری عمیق بر جامعه دارند؛ مثال شفاف سرمایه نمادین، قهرمانان ملی، شهدا، چهره های ماندگار و بعضاً نخبگان اجتماعی هستند.
اما این همه داستان نیست، گاهی یک نامه یا یک بیانیه نیز می تواند به سرمایه نمادین یک ملت تبدیل شود، مثلاً نامه امام خمینی (ره) به گورباچوف.
خوشبختانه باید اذعان کنم مردم آذربایجان نیز چنین سرمایه ای را دارند؛ بیانیه چهار امام جمعه استان های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل و زنجان در بحبوحه جنگ نخست قره باغ در سال ۲۰۲۰.
کوتاه سخن آنکه، اشتباه محاسباتی برخی از مسولین دولتی وقت، سبب شد تا عملا این جنگ با یک بی موضعی همراه شود.
آن ایام، “سید شریف” ما که هم میدان را می‌شناخت و هم دیپلماسی عمومی را، ابتکار بیانیه نمایندگان ولی فقیه را مطرح کرد.
در این بیانیه هم موضع رهبر معظم انقلاب بازتاب یافت و هم حساسیت های ژئوپلتیک منطقه گوشزد شد.
با انتشار این بیانیه، در واقع شاهد یک کنش انقلابی در برابر بی کنشی و انفعال مضر و آسیب زای دولت وقت بودیم.
بعدها که قره باغ از اشغال آزاد شد، رهبر معظم انقلاب از این وضعیت ابراز خرسندی نموند، آن بیانیه جایگاه خود را یافت.
بعدها ظریف، وزیر سابق خارجه گفته بود آن بیانیه آبروی ما بود در دوران بعد از جنگ قره باغ، اگر آن بیانیه نبود، دست ما در مذاکرات منطقه ای به شدت تنگ بود.
سرمایه های نمادین به سهولت به دست نمی آیند؛ اما محافظت از مبتکران و مبدعان آنها سخت تر و پر فایده تر است و این سرمایه های نمادین هستند که می‌توانند نقش مهمی در دیپلماسی عمومی به نفع توسعه همه جانبه آذربایجان شرقی، غربی و اردبیل بردارند.
قدر سرمایه های خود را بدانیم. این قدرشناسی ما، قطعا بازتاب منطقه ای هم خواهد داشت و در آن سوی مرزها مورد تحلیل قرار خواهد گرفت و نفس همین مورد توجه بودن، می تواند سطح دیپلماتیکی استان مان را ارتقا دهد.
