اویاقلیق: حواشی تمام نشدنی مربوط به لغو مجوز واردات خودرو فوتبالیست های ملی، تابلویی تمام قد از فراگیری آفتی به نام “ویژه خواری” و “ویژه خواهی” عادی شده و رسوخ یافته در بسیاری از ارکان و حوزه های مدیریتی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، ورزشی و اجتماعی کشور است!
چه آن روز که مسوولان فدراسیون فوتبال و بخشی از بدنه مدیریتی دولت از “هول حلیم” موفقیت موهوم و غیرممکن تیم ملی فوتبال در جام جهانی قطر، ناگزیر از وعده دادن به فوتبالیست ها شد، آن هم بدون انجام هماهنگی های بالادستی و چه این روزها که در عقبگردی ۱۸۰ درجه ای، مجبور به تسلیم در برابر رای دیوان عدالت اداری شده است، معلوم بود که این امتیازدهی بدون پشتوانه، ایجاد حقی متمایز برای ورزشکارانی است که در کنار درآمدهای چند ده میلیاردی از بیت المال، هیچ دستاورد ملی و بین المللی برای فوتبال کشور نداشته اند و عملا، محور تقابل و تنش های جدید بین ورزشکاران دیگر رشته های ملی تبدیل خواهند شد.
اساسا، انتظار ویژه خواری و یا توقع تفقد و توجه بیشتر نزد فوتبالیست ها، پیوندی عمیق با رسم عادی شده ای دارد که با تزریق سالانه هزاران میلیارد تومان از پول کشور و مردم به جیب اهالی فوتبال، هم این ورزش مهیج و پرهوادار را گران تر از حد معقول کرده است و هم، برآیندی مثبت از رشد و تعالی فوتبال کشور، اخلاق، فرهنگ و لذت ورزشی نداشته است.
تداوم چنین ویژه خواری و ویژه خواهی ها، آسیبی فراتر از آسیب های مالی و اعتباری در عرصه ورزش نیز داشته است، آسیب بزرگ این تمایز نگاه، به طور مستقیم بر سرمایه های اجتماعی رشته های دیگر ورزشی و ورزشکاران آن زده است، آسیبی که فوتبالیست ها را تافته جدابافته می کند و دیگر ورزشکاران را شهروندان درجه دو می داند.
معتقدیم تصمیم دیوان عدالت اداری در لغو مجوز وارادات خودور فوتبالیست ها را باید فتح بابی در آغاز رویه ای دانست که دقیقا ماهیت و بنیان های ورزش ملی در همه ابعاد را هدف قرار می دهد، بدعتی که با پمپاژ تفکراتی نظیر “فوتبال با دیگر ورزش ها فرق دارد”، به دنبال تداوم ویژه خواری و زیاده طلبی های غیرمعقول از جامعه ای است که فوتبالیست های آن، نه امیدی می آفرینند و نه سهمی در تولید ثروت برای کشور دارند، از این رو، قطعا باید از تصمیم دیوان عدالت اداری در لغو مجوز واردات خودرو فوتبالیست ها دفاع کرد؛ حتی اگر صدای اعتراض چند فوتبالیست هم فضای رسانه ها را پر کرده باشد …
