اویاقلیق: از چند سال قبل گاه گاهی وایرال ویدیوی رقص و موسیقی های مبتذل در مدارس نقاط مختلف ایران، خبرساز شده و موجب نگرانی اقشار جامعه می شود اما این نگرانی با برکناری مدیر مدرسه فروکش کرده و غبار فراموشی روی آن می نشیند!؟ اما ماجرا چیست؟
تمام دنیا بویژه کشور ما ایران مورد تهاجم فرهنگی است و فرهنگ مهاجم می خواهد دنیایی با انسان ها و فرهنگ و رفتار مطلوب خود را بسازد و در این جنگ میدان های متفاوتی برای تغییر رفتار ما باز کرده است.
در این میان سینما جادوی فرهنگ مهاجم است و بی تردید اگر امروز پیامبری مبعوث می شد معجزه اش در عرصه سینما می بود اما بخش اعظم سبد مصرف فیلم و سریال خانواده های ایرانی را تولیدات خارجی تصاحب کرده است و تمایل به نگه داشتن سگ و سایر حیوانات ملموس ترین نمود این بخش از تهاجم فرهنگی است البته از این نکته نباید گذشت که تولیدات سینمایی ما بیشتر تقلیدی از سینمای غرب است.
چگونه از کودکی که در معرض فیلم های خارجی قرار گرفته و زنان بدون حجاب و روابط مخالف با فرهنگ کشورش را مدام مشاهده کرده و با قهرمانان این فیلم ها همزاد پنداری کرده است، انتظار داریم نسبت به حجاب حتی تردید هم نداشته باشد.
اسباب بازی شخصیت های کارتونی و سینمایی پایه تربیت انس و محبت است و شبیه سازی با قهرمانان وطن! وقتی فرزند این خاک در اتاقش حتی یک اسباب بازی از شخصیت های ایرانی و اسلامی نداشته است چگونه از وی انتظار داریم خود را شبیه الگو های ایرانی اسلامی نماید.
عقب نشینی در داستان بعنوان مادر همه تولیدات فرهنگی
قصه (ناغیل) گیراترین رسانه طول تاریخ بشریت است، قصه های شاهنامه، داستان های فولکلور محلی و مهمترین قصه جهان اسلام داستان عاشورا تا همین پنجاه سال گذشته تنها جنس فرهنگی سبد خانوار را تشکیل می داد اما امروز هری پاتر، مرد عنکبوتی، آن شرلی، جنگجوی اژدها، پاندای کونگ فو کار و…داستان های پرتکرار بسیاری از خانوارهای ایرانی را تشکیل می دهد.
بازی های آنلاین و آفلاین
در عرصه بازی و بازی سازی بر مبنای تحولات تکنولوژی و فرهنگی، دیگر عرصه ایست که ما در آن عقب مانده ایم. از بازی آرایشی دخترانه که سبک زندگی، پوشش و آرایش دختران را هدف قرار داده تا بازی های متاورس محور که بستر زندگی بر اساس سبک زندگی غربی طراحی شده است همه و همه گوی سبقت را در عرصه تربیت از دستان متولیان فرهنگ ربوده است.
البته ناگفته نماند که تلاش هایی در این زمینه ها صورت گرفته و هنرمندان متعهدی در این زمینه‌ها فعالیت کرده و می کنند و خانواده‌های علاقمند به فرهنگ ایرانی و اسلامی پیگیر کم نیستند اما آنچه می بینم بیانگر اینست که تلاش ها کافی نبوده است.
موزیک ویدیوی دافی و ویدیوی مدرسه کرمان و… علایمی هستند که بیماری فرهنگی را نشان ما می دهند، آنها نشان می دهند که مشکلی درکارست!م شکلی که مدیر مدرسه معلول آن است و لا اقل یکی از متغیرهای آن مشکل است و علت را جای دیگری باید جست.
اما یک سوال! اگر با آن ویدیو برکناری مدیر مدرسه یک کار شایسته تلقی شود پس کدامین مدیران فرهنگی و ارشادی مسئول را باید با این گناه نابخشودنی برکنار کرد؟
