اویاقلیق: تراکتور برای سومین بار در ۲۰ روز اخیر، سومین بازی مهم و سرنوشت ساز خود را باخت تا علاوه بر از دست دادن توامان آسیا و رقابت قهرمانی در لیگ برتر، وارد بحران خودساخته فنی و مدیریتی شود!
پس از دو باخت بد و نا امیدکننده و شکست های متوالی در دو بازی آغازین و فینال گونه لیگ برتر امسال برابر سپاهان و پرسپولیس، شاگردان خمز، در بازی مرگ و زندگی پلی آف لیگ قهرمانان آسیا نیز بازی خانگی خود را مقابل دیدگان ۷۰ هزار هوادار مرد و زن تبریزی و آذربایجانی و بیش از ۲۰۰ عکاس و خبرنگارا داخلی و خارجی به الشارجه امارات باخت تا سه گانه ناکامی های این تیم در طول ۲۰ روز تکمیل شود!
باخت های اخیر تراکتور برابر حریفان داخلی و خارجی زمانی تلخ و غیرقابل هضم تر می شود که دو بازی از این سه بازی را در خانه و در ورزشگاه یادگار امام متحمل شده و با وجود حمایت و همراهی تحسین برانگیز تی تی ها، در ارایه بازی قابل قبول و کسب برتری برابر حریفان ناکام بوده است.
تراکتور در تلخ ترین شب تاریخ این باشگاه، درحالی به الشارجه امارات و یاران “پیانیچ” و “عثمان” باخت که بسیاری از کارشناسان و هواداران فوتبال فهم تبریزی معتقدند حریف اماراتی، تیم چندان قدر و غیرقابل شکستی نبود و در صورت هوشیاری و جسارت بیشتر یاران خمز، این تیم در تبریز نمی توانست حرفی برای گفتن داشته باشد.
سردرگمی، شتاب زدگی، عدم هماهنگی، کندی و سنگینی بازیکنان از یک سو و بازی هوشمندانه و حساب شده الشارجه در ورزشگاه یادگار امام تبریز دست به دست هم داد تا تیمی که به اندازه انگشتان یک دست موقعیت و فرصت گلزنی داشت، ۳ بار دروازه تراکتور میزبان را باز کند و در مقابل دیدگان پرشورهای تبریز، بلیط آسیا را به جیب بزند!
به نظر می رسد نه برگزاری بیش از ۸۰ جلسه تمرینی، نه اردوی خوب خارجی، نه ریخت و پاش های نجومی و نه وعده های مدیریتی هفته های اخیر، هیچ کدام در شکل گیری تراکتوری در حد و اندازه های همان تیم نصف و نیمه و نیم بند فصل گذشته موثر نبوده و تراکتور با از دست دادن بازیکنان خوبی همچون اخباری، کیانی، محمدی، عباس زاده، اسدی، رزاق پور و دیگران، متضررتین تیم لیگ امسال شده است!
عدم هماهنگی و هارمونی منطقی میان بازیکنان خط دفاعی تراکتور، تزلزل و بی ثباتی در درون دروازه، نبود یک مهاجم هدف و خط حمله زهردار، تراکم بازیکنان عمدتا ساکن و تکنیکی در خط میانی، جا نیفتادن بازیکنان جدیدی همچون شیری، نعمتی، رستمی، عارف آقاسی و حتی خیمنز لالیگایی و در کنار همه این ها، میانگین سنی بالای بازیکنان، از تراکتور امسال، تیمی با اسم های بزرگ و پرطمطراق؛ اما بی اثر و خنثی در لیگ برتر ساخته تا بیش از هر زمان دیگری شائبه های مربوط با نقش برخی دلالان در بستن تیم فعلی بیش از پیش تقویت شود.
تراکتور امسال، تا اینجای کار، ضعیف ترین و بدترین کارنامه تاریخ خود را به ثبت رسانده، دو بازی حساس و ۶ امتیازی ابتدای فصل خود را به قهرمان و نائب قهرمان فصل قبل واگذار کرده، از رقابت های لیگ قهرمانان آسیا حذف شده و با دریافت هفت گل در ۳ بازی، در بدترین شرایط فنی و روحی ادوار اخیر خود قرار دارد.
تراکتور امسال، نه هارمونی و هماهنگی تیمی دارد، نه تیمی زهردار با بارفنی و تاکتیکی بالا نشان داده، نه از عهده تغییر شرایط فنی بازی در مواقع بحران برمی آید و نه هوادارانش را به روزهای خوب آینده امیدوار می کند، تراکتور لیگ ۲۳، شیر بی یال و دم و اشکمی است که تنها اسم های آن دهان پر کن هستند، از خمز فصل قبل هم اثری دیده نمی شود، برای باخت های عادت شده اش، نه “عیبی یوخ” که “عیبی چوخ”، شایسته ترین واکنش است، به قول معروف، این تیم یک چیزش می شود …
