حقیقات نشان داد که در ۳۹ مورد از ۱۵۳ مورد، کارشناسان پزشکی قانونی به وضوح علت مرگ را مشخص نکرده اند. مرد ۲۳ سالهای که در ۱۸ آوریل ۲۰۲۲ درگذشت از جمله این موارد است. در گزارش آمده است: “جسد دارای علائم ضربات به قسمتهای مختلف بدن، شکستگی در پاها و دستها و زخمهای طولانی از نوع سوختگی در پشت است”.
در آن گزارش آمده است که جسد در تابوت دربسته به خانواده داده شد. در گزارش پزشکی قانونی آمده که این یک مورد “مرگ ناگهانی” بوده است. این گزارش هم چنین حاکی از آن است که در برخی موارد علت مرگ توسط پزشکان قانونی با وضعیت سلامت قبلی متوفی منطبق نیست.
برای مثال، طبق نتایج کالبدشکافی یک زن ۴۲ ساله او بر اثر “شوک سپتیک ناشی از سرکوب سیستم ایمنی ناشی از کارسینوم بینی” و خفگی در نتیجه یک تومور فوت کرد، اما خانواده اش هرگز نمیدانستند که او مبتلا به سرطان بوده است.
نتایج کالبد شکافی دیگری نشان میداد یک کشاورز ۴۴ ساله که به مدت چهار ماه بازداشت شده بود و در روزهای پایانی عمرش در بیمارستان بر اثر “ذات الریه” جان باخت.
با این وجود، آثاری از زخم بر روی بدن اش دیده میشد و به قدری وزنش کاهش یافته بود که اعضای خانواده اش او را نمیشناختند. واقعیت دیگری که ممکن است تعداد مرگ و میر را افزایش دهد آن است که برخی از زندانیان بدون اطلاع خانوادههای شان در گورهای دسته جمعی دفن میشوند.
کریستوسال دست کم چهار مورد از این موارد را شناسایی کرده و در این باره میافزاید: “جسد یک مرد ۴۵ ساله که دچار ناتوانی ذهنی بوده با نام خانوادگی متفاوت در یک گور دسته جمعی دفن شده بود”.
در گزارش فوت پزشکی قانونی اشاره شده که او بر اثر “اِدِم ریوی” فوت کرده است. با این وجود، عکسهای پزشکی قانونی نشان میدهند که جسد دچار اِدِم در صورت شده بود. افراد مصاحبه شونده اطلاع دادند که او در زندانی که در آن بازداشت بود مورد ضرب و شتم قرار گرفت لگدهایی به شکمش زده شد که باعث خارج شدن خون از بینی و دهان اش شده بود و همین موضوع باعث شد تحرک اش را از دست بدهد و نتواند غذا بخورد.
در این گزارش آمده است که او تحت مراقبت پزشکی قرار نگرفت. براساس این سند برخلاف خواسته خویشاوندان زندانیان دولت در شرایط استثنایی اطلاعی درباره محل نگهداری زندانیان نمیدهد و زندانیان در عمل قربانی ناپدید شدنهای اجباری میشوند که توسط دستگاه قضایی ثبت نشده است. الکتروشوک، ضرب و شتم و سلولهای مجازات این گزارش هم چنین داستانهای ترسناکی از زندانیان سابق را ذکر میکند که ماهها تحت شرایط استثنایی در زندان ماندند و در نهایت بی گناه اعلام شدند. براساس شواهد موجود در آن گزارش ازدحام بیش از حد، ضرب و شتم و بدرفتاری رفتارهای متداول روزانه در زندانهای السالوادور هستند.
مرد ۲۰ سالهای که در زندان ماریونا نگهداری شده بود به یاد میآورد که نگهبانی به نام “
مونتانا” مدام زندانیان را به مرگ تهدید میکرد. او به زندانیان میگفت: “تنها اگر خوش شانس باشید زنده اینجا را ترک خواهید کرد”. او میافزاید: “در حالی که زندانیان زانو زدند نگهبانان به آنان شوک الکتریکی میدادند”. در گزارش آمده زمانی که زندانیان وارد محوطهای شدند که نگهبانان در آنجا حضور داشتند بار دیگر مورد ضرب و شتم قرار میگرفتند. نوع دیگری از شکنجه در زندانهای بوکله به نظافت و شرایط زندگی زندانیان مربوط میشود. بر اساس این گزارش زندانیان در برخی موارد در طول یک روز تنها مجاز به نوشیدن یک فنجان آب هستند. مرد ۲۰ سالهای که در ماریونا بازداشت شده بود موارد ذیل را به یاد میآورد: “یک روز نگهبانی با یک سطل غذا آمد و گفت: “گرسنه هستید”؟ وقتی زندانیان پاسخ دادند که گرسنه هستند نگهبان غذا را روی زمین انداخت زمینی که همراه با گِل و کثیفی بود.
به آنان گفته شد:” شما فقط آن را با دهانتان میگیرید و اگر با دست بگیرید شما را بیرون میآورم و کتک میزنم” و پنج ثانیه به آنان مهلت داد تا غذا را با دهان بردارند. او میافزاید:”ما گرسنه بودیم و او میگفت باید این گونه غذا بخوریم فقط با دهان. سپس حرکت کرد.
نگهبان سپس گفت: “سگها گرسنه بودند”. در همان هفته نمایندگان خارجی یک سازمان حقوق بشر وارد زندان شدند، اما یک نگهبان از قبل به زندانیان هشدار داده بود که گلایهای از وضعیت شان نداشته باشند. نگهبان گفته بود: “فردا بازدیدکنندگان میآیند و اولین نفری که در مورد نوع رفتار در اینجا صحبت کند با شوک الکتریکی به قتل خواهد رسید”.
یکی دیگر از انواع شکنجههایی که آن گزارش به نقل از بازماندگان به آن اشاره میکند سلولهای انفرادی بوده است. در آن گزارش آمده است: “این سلولها برای هر کسی که در شب شکایت میکند یا صحبت میکند یا دستورات نگهبانان را دنبال نمیکند گاهی اوقات بدون هیچ دلیلی مورد استفاده قرار میگیرد”. اومی افزاید: “سلولها بسیار کوچک و معمولا تاریک هستند و نوری در آن قابت مشاهده نیست.
آن سلولها فاقد تختخواب هستند و برخی از آنها سرویس بهداشتی نیز ندارند. زندانیان در سلولها به ندرت آب آشامیدنی دریافت میکنند و اجازه حمام ندارند. در این گزارش آمده که تعداد زیادی از زندانیان تایید کرده اند که برخی از زندانیانی که به سلول انفرادی همراه با انزوا میروند دچار سوء تغذیه میشوند و یا اصلا زنده از آنجا بیرون نمیآیند”. یکی از بازماندگان تجربه خود را در سلول این گونه به یاد میآورد:”آنان یک وعده غذایی حاوی لوبیا با یک تورتیلا به زندانیان میدادند”.
وقتی آنجا را ترک کرد او را به منطقه سوء تغذیه بردند و در آنجا به خوبی با آنان رفتار کردند تا بهبود یابند و دوباره آنان را ببرند تا کتک بخورند. او حدود ۲۰ روز پس از حضور در آنجا سکته کرد وقتی از خواب بیدار شد او را به بیمارستان بردند دهانش کج شده بود و احساس لرزش و گزگز در صورت اش داشت.