ماجرای اتفاق و حاشیه تاسف بار دیروز در صحن شورای اسلامی شهر تبریز، که البته دارای عقبه ها و ریشه های قبلی نیز بود، نه از منظر رسانه ای و نه از بعد جایگاه مسوولیتی و نمایندگی شورا، به هیچ روی قابل دفاع نیست و هیچ کدام از طرفین دعوا، در قالب های استاندارد تعاملات رسانه ای قابل جمع نیستند.
به گزارش “اویاقلیق“، شیوه و رویه رسان گری و پرسشگری در عالم خبرنگاری، در هر سطح و حوزه و مدلی که باشد، نه این شیوه و رویه ای است که از یک سال قبل در جلسات و صحن شورای شهر دیده می شود و نه، نحوه و مکانیزم پاسخگویی و واکنش های برخی اعضای شورای شهر در قبال چنین شیوه نوپدید، رویه و شیوه ای است که در عصر حاضر بتوان در مقابل هر صاحب رسانه ای، ولو مخالف و برخلاف میل مسوولان به آن متوسل شد.
در بلبشوی رسانه ای، مجازی و مطالبه گری های سلیقه ای و فرمایشی و حتی شیوه های رسانه گری سفارشی یا غیراستاندارد، تنها می توان به یک شاخص حرفه ای و پذیرفته شده، برای تقبیح رفتارها و شیوه های تعاملی و تقابلی هر دو سوی ماجرا اشاره کرد و آن “فقدان و فراموشی اصل آموزش های حرفه ای” در فضای رسانه ای است، آنجا که هم سوال کننده اش از دایره روش ها و استانداردهای حرفه ای رسانه و مبتنی بر حقوق مصاحبه شونده باخبر است و نه مصاحبه شونده، حاضر به تحمل و رعایت آداب تعامل با رسانه و حقوق مصاحبه کننده می شود!
این فضا، معلول ذبح اخلاقیات در فضای تعاملی رسانه ها با مسوولان و غفلت از مرور و آموزش آداب و استانداردهای رسانه ای است، که اگر چنین بود، آن وقت، رسانه، رسانه بود و مسوول هم پاسخگو!
