اویاقلیق: انتخابات دوره ای اتاق های بازرگانی، صنایع و معادن و کشاورزی ایران و به تبع آن تبریز را، بعد از انتخابات مجلس و شوراهای شهر، باید مهم ترین و پرچالش ترین انتخابات صنفی و البته شبه سیاسی کشور ارزیابی کرد، ماراتنی که به دلیل دخالت و نقش تعاملات متنوع سیاسی، صنفی، اقتصادی و حتی انتفاعی طرف های درگیر، خواه، ناخواه، رنگ سیاسی بودن نیز به خود گرفته است.
در روزهای باقی مانده تا انتخابات اسفندماه سال جاری اتاق تبریز، آنچه امروز بیش از اصل و فلسفه این رویداد صنفی برجسته و پر رنگ تر شده، صف کشی کاندیداهای این انتخابات و در کنار آن، قد علم کردن برخی جریان ها و چهره های نوظهور در قامت رقبای بالفعل و بالقوه است.
این روزها، از اعضا و چهره های قدیمی و باسابقه ادوار قبلی اتاق تبریز گرفته تا افراد شاخصی که امسال برای اولین بار به صرافت کاندیداتوری با اهداف متفاوت افتاده اند و از هیات رئیسه فعلی تا مخالفان سرسخت آنان، همگی، در تحرکی زیرپوستی، در حال تدارک ساز و کارهای انتخاباتی، رقابتی و حتی تقابلی با رقبای ریز و درشت هستند تا رویای زعامت چندین ساله بر فعالیت های اقتصادی، تولیدی، تجاری، بازرگانی و سرمایه گذاری استان را جامه عمل بپوشانند.
این عده اما، در شکل ها و روش های گوناگون نیز، در حال تدارک تاکتیک ها و لابی های سیاسی، صنفی خود در انتخابات پیش رو هستند تا از هر طریق ممکن، شانس موفقیت خود یا دست کم، شکست رقبا را افزایش دهند.
عمده موضوع مورد بحث و پی گیری اغلب رقبا و کاندیداهای خارج از دایره هیات رئیسه و حتی هیات نمایندگان اتاق فعلی، این روزها حول محور ناکارآمدی، ابهامات، ضعف ها، انحصارگرایی و بعضا، تخلفات احتمالی دوره فعلی اتاق در حال پی گیری است، مسایل و مباحثی که اگرچه تاکنون در فضای رقابتی و حتی رسانه ای، به شکل صریح و شفاف طرح و بیان نمی شود؛ با این حال، گردش دهان به دهان برخی شایعات و نقل قول های غیر رسمی در این میدان، بر شائبه ها و ابهامات عملکردی اتاق فعلی افزوده است.
