اویاقلیق/ سعید طریقتی: برگزاری مراسم بزرگداشت روز ملی شعر و ادب فارسی و سالگرد وفات استاد بزرگ، “شهریار”، در حالی چند روز قبل در سایت تاریخی و فرهنگی “مقبره الشعراء زخمی” برگزارگردید که این مراسم به اعتقاد قاطبه اهالی فرهنگ و ادب استان و تبریز، یکی از به هم ریخته ترین و بی برنامه ترین […]
اویاقلیق/ سعید طریقتی: برگزاری مراسم بزرگداشت روز ملی شعر و ادب فارسی و سالگرد وفات استاد بزرگ، “شهریار”، در حالی چند روز قبل در سایت تاریخی و فرهنگی “مقبره الشعراء زخمی” برگزارگردید که این مراسم به اعتقاد قاطبه اهالی فرهنگ و ادب استان و تبریز، یکی از به هم ریخته ترین و بی برنامه ترین آئین های بزرگداشت این روز در سال های اخیر بود.
اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اگرچه به زعم خود، با دعوت از “غلامعلی حداد عادل”، رییس کهنه کار فرهنگستان زبان فارسی و جمعی از چهره های فرهنگی، هنری، ادبی، سیاسی و مدیریتی استان، سعی در هویت بخشی هرچه بیشتر به این مراسم داشت و با صرف هزینه هایی هنگفت، متولی برگزاری چنین مراسمی شده بود؛ با این حال، همین مراسم، به محلی برای نمایش آشفتگی مدیریتی و شلختگی فرهنگی از یک سو و بی احترامی و توهین آشکار به معدود مفاخر فرهنگی، هنری و ادبی تبریز و آذربایجان از سوی دیگر تبدیل گردید.
جدای از کج سلیقگی محض برگزار کنندگان این مراسم، در چینش بخش های متنوع، اعم از سخنرانان، برنامه های هنری، شعرخوانی ها و مهم تر از همه، انتخاب مجری مراسم که به نظر می رسید، این مراسم را محفلی مناسب برای برخی عقده گشایی های شخصی خود یافته است، نحوه تجلیل و تقدیر از سه چهره برجسته و شاخص فرهنگ و ادب این استان که هریک به سهم خود، طی ۴ دهه گذشته، خدمات و آثار ماندگاری در حوزه فرهنگ، هنر و ادب تبریز و آذربایجان به یادگار گذاشته و مفتخر به دریافت نشان های درجه یک و دو هنر شده بودند، از نکات تاریک و تاسف آور این مراسم بود.
اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان که البته طی سال های گذشته با زمین گیر کردن پروژه بازسازی و توسعه مجموعه “مقبره الشعراء”، عملا به ناتوانی و ضعف مدیریتی خود در بخش صیانت از نمادهای فرهنگی و مفاخر آذربایجان، اذعان و ادامه روند عمرانی و اجرایی این طرح بزرگ ملی را به شورا و شهرداری تبریز واگذار کرده است، ای کاش برگزاری همین مراسم را نیز به مدیریت شهری و شورای شهر واگذار می کرد تا لااقل، همین مراسم به ظاهر فرهنگی و معنوی که به نام استاد شهریار برگزار می شد، به محلی برای رنجش و آزردگی خاطر اهالی فرهنگ، هنر و مفاخر مانای تبریز تبدیل نشود!
آنچه در خلال برگزاری این مراسم به عینه دیده شد، نه “تجلیل” از مفاخر و دریافت کنندگان “نشان درجه یک هنر”، بلکه “تحقیر” آشکار این بزرگان به هنگام تجلیل و اهداء نشان های رسمی ایشان بود، اقدامی که در عمل، بخش تجلیل را، به یکی از بخش های فرعی، بی محتوا، بی برنامه، رفع تکلیفی و خالی از عنصر “احترام و تکریم” مفاخر برگزیده تبدیل کرد.
این که چند سال و یا چند دهه باید بگذرد تا بار دیگر، مفاخر تبریز و آذربایج…
