بیداری آذربایجان – ابوالفضل وصالی: در جریان تغییر و تحویل وزرای وزارت خانه های هجده گانه که بر خلاف عرف معمول بدون مراسم تودیع و معارفه برگزار شد آنچه بطور مشترک بر زبان وزیران جدید در مقابل دوربین های تلویزیون جاری گردید وعده ی موکد پیگیری اولویت های مورد مطالبه و ضروری جامعه از جمله […]
بیداری آذربایجان – ابوالفضل وصالی: در جریان تغییر و تحویل وزرای وزارت خانه های هجده گانه که بر خلاف عرف معمول بدون مراسم تودیع و معارفه برگزار شد آنچه بطور مشترک بر زبان وزیران جدید در مقابل دوربین های تلویزیون جاری گردید وعده ی موکد پیگیری اولویت های مورد مطالبه و ضروری جامعه از جمله ایجاد اشتغال ، رونق تولید و اقتصاد ، انبوه سازی مسکن و مبارزه با تورم و گرانی و فساد و قس علی هذا بود .
این وعده ها ی شیرین که هر کدام آنها عمدتاً از نیازهای ضروری برای رفع بحران حوزه های مختلف مدیریتی کشور است و تاکید بر تمامی موارد آن مصداق مَثَل « جانا سخن از زبان ما می گویی » می باشد ، عموماً در حالی بیان می شود که علت و موانع عملی عدم تحقق آن ها در دولت گذشته تشریح نگردیده است و جا داشت خبرنگاران حاضر دلایل قصور وزرا ء سابق در موارد فوق را در کنار وزیران جدید و مدعی فی المجلس بصورت کوتاه جویا می شدند تا برای مردم معلوم می شد که آیا علت عدم توجه به این وعده ها ناشی از خیانت بوده و یا عدم آگاهی وزراء جدید بر موانعی است که از چشم آنان به دور مانده است و چه بسی در میدان عمل گریبانگیر خود آنان شود !
جالب اینکه هیچ وزیر جدیدی حداقل از باب آینده نگری و توجه به احتمال اینکه تحقق وعده های بزرگ آنان به موانع غیر قابل پیش بینی برخورد کند و آنان را در نزد افکار عمومی با چالش مواجه سازد ، تمایلی به قدردانی ولو ظاهری از زحمات و تلاش وزراء پیشین نکردند تا لاجرم چنین وانمود شود که دلیل بخش مهمی از معضلات و مشکلات که تحقیقاً و به زعم اکثر کارشناسان و صاحب نظران ریشه در سد تحریم هایی دارد که جریان تولید و گردش اقتصادی را به مثابه پیش شرط غلبه بر سایر موانع مختل کرده است ، ناشی از ضعف مدیریت های دولت روحانی منتسب به جناح رقیب ( اصلاح طلبان ) بوده است !
اگر وجهه ی همت کابینه ی دولت اقلیتی رئیسی برای فایق آمدن به بحران های کمر شکن موجود که معاش و معیشت جمعیت کثیری از جامعه و تبعات دهشتناک مترتب بر آن را ایجاب کرده است معطوف به رفع تحریم ها و تاکید بر بازگشت به برجامی باشد که در دولتِ – هر چند پر انتقاد روحانی ، مانع تراشی های عمدتاً ناشی از جانب عناصر همین دولت جدید و همفکران آنان در بخش های مختلف حاکمیت مانع تحقق آن شده است ؛ ناگزیر این سوال مطرح خواهد شد که چرا این فرصت به بهای گرفتاری های بیکران مردم مظلوم و مستاصل و قربانی کردن مصالح جامعه و منافع ملی – احیاناً جهت اهداف جناحی و سیاسی – از دولت قبلی گرفته شد و اگر بنا به ادعای مسوولان بلند پایه ی نظام و دولتمردان جدید توافق برجام خیانتکارانه بوده و تصویب « اف . آی . تی . اف » ناقض مصالح ملی و نظام است و اعتقاد صادقانه بر اینکه مشکلات کشور راه حل داخلی دارد، پس هیچ تعللی در ارکان یک دست نظام برای رفع فوری این بحران ها قابل توجیه نیست .
واقعیت این است آنچه عجالتاً بعد از روی کار آمدن دولت اصولگرای رادیکال رئیسی علیرغم ادعای عدم رویکرد و وابستگی جناحی عاید آحاد مردم شده است گرانی های لجام گسیخته و به تنگنا افتادن هرچه بیشتر جریان زنده مانی ملت است که خسارات ناشی از قطعی های برق و آب و نگرانی از تهدیدهای فزاینده ی بحران این موارد در آینده آن را مضاعف می کند .
برای اثبات تناقض عملی شعارِ رویکرد مستقل و غیر جناحی جناب رئیسی که برای اولین بار در ادوار گذشته ی انتخابات ریاست جمهوری با مشارکت اقلیتی به روی کار آمده است تا پیام های برگرفته از آن بطور جدی زنگ خطر را برای تهدید مشروعیت نظام به صدا در آورد ؛ عدم معرفی نه تنها یک گزینه ی اصلاح طلب بلکه حتی وزراء نسبتاً موفق دولت قبلی علیرغم فکر مایه های غیرجناحی و چه بسی نزدیک به تفکرات اصولگرایی مانند وزیر قبلی آموزش و پرورش ( میرزایی ) در کابینه ی ایشان کفایت دارد .بطوریکه وی معرفی یکی از اقوام سببی فاقد سوابق قابل اعتناء که حتی در سخنرانی دفاعیه ی خود در مجلس دچار لغزش های کلامی می شود و یقیناً وزیر وقت که علاوه بر ویژگی هایی که ذکر شد از هر جهت دیگر اعم از رضایت عمومی پرسنل دستگاه حساس تعلیم و تربیت و تجربیات مدیریتی بر وی برتری دارد – لابد به جرم همکاری با دولت قبلی – مرجح می داند، اگرچه دفاع مبالغه آمیز علنی و تلویحی او نیز به نفع این گزینه که اتفاقاً خواهرزاده ی پدرزن و پسر عمه ی همسر ش می باشد، مجلس همسو را علیرغم چشم پوشی از نقدهای وارد بر برخی دیگر از گزینه ها و با وجود تایید همه ی آنها ، برای رای اعتماد به او قانع نساخت !
مع الوصف یک دست شدن تمامی ارکان حکومتی فرصت مغتنمی است که دولت رئیسی می تواند با توسل بر آن شاید آخرین امید مردم را برای خروج از بن بست و بحران های فراگیر جامعه که بنابر ارزیابی و ادعاهای خود ریشه داخلی بر بخش بسیار عمده ی آن قائل است و ایضاً اختیارات ریاست جمهوری را برای حل مشکلات فراگیر کافی می داند تحقق بخشد ، حتی اگر رفع بحران های موجود مستلزم عدول از مواضع سختگیرانه گذشته و انعطاف و « تقیه » در تعامل با جامعه ی بین المللی به نغع مصالح اجتماعی باشد چرا که علائم بالینی مشکلات عدیده جامعه آشکارا از وخامت کشنده و طاقت شکن وضعیت عمومی حکایت دارد .
نباید فراموش کرد بعضی مواقع شرایط ایجاب می کند که انسان ها و به طریق اولی حکمرانان بنا به مصادیق شاخص تاریخی و توصیه های قرانی مانند تقیه ی امام حسن ( ع ) در مقابل معاویه و نوشیدن اجباری جام زهر امام خمینی ( ره ) در برابر صدام حسین [ که در یادداشت چندی پیش « نیمه ی خالی لیوان انتخابات » نیز به این مقایسه اشاره کرده بودم ] جهت نیل به منافع و مصالح مهمتر بر خلاف تمایلات و تمنیات و اعتقادات قلبی خود عمل کنند و حتی اظهار و ابراز حسرت عمیق اخیر خود جناب رئیسی از بابت امتناع اجباری دست بوسی مقام رهبری در جریان تنفیذ حکم ریاست جمهوری وی به علت شیوع ویروس کرونا می تواند از مصادیق دم دستی آن باشد ، اگرچه برخی معتقدند احتمال خطر ابتلاء عمومی بر این ویروس منحوس در اجتماعات تبلیغاتی ایشان در اوج شیوع بیماری به مراتب برای افراد بیشتری قابل احساس تر بود !
