بیداری آذربایجان: ۲۸ خرداد ۱۴۰۰، سرآغاز امیدواری برای ملتی بود که در اوج استیصال و درماندگی ناشی از بی کفایتی مدعیان تدبیر و امید، پای صندوق های رای آمدند و با هزاران مطالبه و آرزو، نام سید ابراهیم رئیسی را بر روی تعرفه هایشان حک کردند. نکته بدیهی در این باره آن است که اگرچه […]
بیداری آذربایجان: ۲۸ خرداد ۱۴۰۰، سرآغاز امیدواری برای ملتی بود که در اوج استیصال و درماندگی ناشی از بی کفایتی مدعیان تدبیر و امید، پای صندوق های رای آمدند و با هزاران مطالبه و آرزو، نام سید ابراهیم رئیسی را بر روی تعرفه هایشان حک کردند. نکته بدیهی در این باره آن است که اگرچه تغییر جایگاه رئیس جمهور آنچنان حائز اهمیت است که می تواند مبدا تحولات گسترده در سطوح گوناگون باشد اما مسلماً تعویض فقط یک نفر و جایگزین شدن نفر دیگر، به تنهایی ضامن بهبود اوضاع نخواهد بود.
به گزارش صراط نیوز حلقه یاران و تیم مدیران هر رئیس جمهور، نقشی اساسی در توفیق یا عدم توفیق دولت مطبوعشان خواهند داشت؛ چه بسا کم نبوده اند روسای جمهوری که علیرغم نیت خیر، عزم جزم و کاربلدی هرچه تمام تر، افرادی را به کار گماردند که نه تنها هیچ باری را از دوش منتخب ملت برنداشتند بلکه با تصمیمات غیرکارشناسی و اقدامات نابخردانه خود، چیزی جز بدنامی و روسیاهی برای رئیس دولتشان به ارمغان نیاوردند!
از این رو، ترکیب کارگزاران دولتی را باید همچون تیغ دولبه ای تشبیه کرد که اگر بر مبنای شایسته سالاری باشد، دست های مفسدان و چپاولگران را قطع خواهد کرد؛ اما از سوی دیگر اگر گزینش دولتمردان براساس اصل کیف کش سالاری(!) یا رجحان روابط بر ضوابط پیش برود، خودزنی آشکاری رخ خواهد داد و این تیغ بر خود دولت فرود خواهد آمد!
طی روزهای اخیر و از گوشه و کنارها، اخباری پیرامون نحوه چینش مدیران و مسئولان دولت منتخب به گوش می رسد که بیش از آنکه امیدبخش باشد، بر نگرانی ها در این خصوص دامن می زند. از صف بستن حُکم بدستان ستادی برای بهره مندی از غنائم گرفته تا گمانه زنی های درباره حضور قریب الوقوع تنی چند از تجدیدنظرطلبان در کابینه با توجیه فراجناحی بودن دولت، از جمله دلمشغولی هایی است که نمی توان به سادگی از کنار آن گذشت.
مضاف بر این، ایجاد سامانه نظرخواهی از مردم برای معرفی و انتخاب مدیران، اگرچه شاید در نگاه نخست، ایده ای بکر و مطلوب به نظر برسد، اما نباید از نظر دور داشت که ملت با رای خود، اختیارات جمهور در اداره امور کشور (از جمله انتخاب مدیران) را به نماینده قانونی خود که همان رئیس دولت منتخب باشد، تفویض کرده اند و شاید دیگر نیازی به اینگونه نظرسنجی ها که حُکم برپایی انتخاباتی مجدد را دارند، نباشد.
با این وجود، اگرچه از ملزومات قدرت آن است که به محض روی آوردن به فرد یا جریانی، سیل دوستداران راستین یا دروغین را به مرکز ثقل آن گسیل خواهد کرد اما هنر رئوس قدرت در آن است که بدون هرگونه تعارف و با تشخیص سره از ناسره، مانع از ورود عناصر پُست پرست به حلقه های مدیریتی شوند. / صراط
