اویاقلیق – زهرا عبداله میرزائی: آمدنت را با تمام وجودِ پُر نیازمان احساس می کنیم؛ احساسی بی نظیر که هر سال آن را تجربه می کنیم… ماه محرم، ماه حسِ خوبِ با امام حسین (ع) بودن، باز می آید تا قلبهایمان را آرامشی غیرقابل وصف بدهد. ماه محرم باز می آید ولی فاصله ها همچنان […]
اویاقلیق – زهرا عبداله میرزائی: آمدنت را با تمام وجودِ پُر نیازمان احساس می کنیم؛ احساسی بی نظیر که هر سال آن را تجربه می کنیم…
ماه محرم، ماه حسِ خوبِ با امام حسین (ع) بودن، باز می آید تا قلبهایمان را آرامشی غیرقابل وصف بدهد.
ماه محرم باز می آید ولی فاصله ها همچنان هستند؛ فاصله هایی که بین ما و خواسته های آقای خوبیها، امام حسین (ع)، هنوز هست و شاید هم هر سال زیادتر می شود…
می ترسم از این فاصله ها…
قلبم می شکند از این فاصله ها…
چقدر بد هستند این فاصله ها؛ فاصله هایی که بین ما و رضایت آقای تمام مهربانی هایِ دنیا، امام حسین (ع)، قرار می گیرد.
در برابر مهربانی آقا امام حسین (ع) که کشتی نجات است و بی منت خواسته هایمان را برآورده می کند، واقعاً بی انصافی نیست این فاصله ها را کم نکنیم؟!!
این فاصله ها باعث می شوند تا ندای «هَل مِن ناصر یَنصُرنی؟» هر سال بلندتر به گوش برسد…
آری شهر با پرچم های سیاهش و تمام نمادهای هر ساله محرم، خبر از آمدن ماه محرم می دهد ولی ندای «آیا یاری کننده ای است که مرا یاری کند؟» از گوشه گوشه شهر به گوش همه ما می رسد و افسوس خیلی از صداها نمی گذارند تا صدای امام حسین (ع) را بشنویم و گامی کوچک برای کم کردن این فاصله ها برداریم!!
نمی دانم! اگر مایی که ادعای دوست داشتن امام مهربانیها را داریم، با عمل نکردن به خواسته هایشان که همان حفظ دین اسلام و هدف اصلی قیام ایشان بود، حقیقتاً در این زمان، مثل روز عاشورای آن زمان، اماممان را تنها گذاشته ایم…
و حرف پُر درد اینکه: آقای مهربانیها، وجود پُر از نیازمان شما را می طلبد و چشمان پُر اشکمان در انتظار حضورتان در قلبهایمان است… با اینکه شرمنده این فاصله ها هستیم و می دانیم لایق این نگاه پُرمِهرتان نیستیم ولی نهایت بزرگواری شما، ما را همچنان به عنایت و بخشش تان امیدوار می کند.
