اویاقلیق – ابوالفضل وصالی: بازگشت از کار اشتباه و اصلاح آن یک خصلت جسورانه ای است که در انسان های بزرگ تبلور برجسته تری دارد و اگر به عنوان یک ویژگی متعالی فرهنگی در کلیه آحاد انسانی نهادینه شود ، جامعه را از ابتلاء به گرفتاری های بزرگ ایمن می سازد . در پاره ای […]
اویاقلیق – ابوالفضل وصالی: بازگشت از کار اشتباه و اصلاح آن یک خصلت جسورانه ای است که در انسان های بزرگ تبلور برجسته تری دارد و اگر به عنوان یک ویژگی متعالی فرهنگی در کلیه آحاد انسانی نهادینه شود ، جامعه را از ابتلاء به گرفتاری های بزرگ ایمن می سازد .
در پاره ای اوقات انسانها ولو در عین تجربه و پختگی دچار اشتباهاتی می شوند که بازگشت از آن را برای خود کسر شأن دانسته و تداوم تبعات خسارت بار اشتباهات خود را بر پذیرش جسورانه ی آن اشتباه و البته اصلاح آن ترجیح می دهند.
این اشتباهات خصوصاً وقتی از سوی افرادی صورت می گیرد که دامنه ی تبعات آن حوزه های وسیع اجتماعی را در بر می گیرد و عناد و لجبازی و یا جهالت چنین افرادی نیز مانع قبول اشتباه و جلوگیری از ادامه آن می شود، منشاء خسارت های سنگینی می گردد که اگر اثرات آن در کوتاه مدت چندان قابل لمس و رویت نباشد، در دراز مدت به آسیب های اساسی و غیر قابل جبران منتهی می شود.
با مروری بر عملکرد بعضی مدیران حوزه های اجتماعی در دوره های مختلف شاهد بسیاری از تصمیم ها و مدیریت های اشتباهی می شویم که اگر چه شاید با نیت خیرخواهی و خدمت اتخاذ شده اما برآیند آن به خسران های گزافی انجامیده است و چه بسا اگر نقدها و تلنگرها و تذکرات مصلحانه ای که از روی دلسوزی و مسوولیت بیان می شد ،از روی جهالت و لجاجت و عناد مورد بی اعتنایی قرار نمی گرفت ،امروز جامعه دچار خسارت های فرا گیر مادی و معنوی ناشی از تبعات آن نمی گردید.
اگر اشتباهاتی که مثالا در اثر سیاست های غلط و غیر اصولی در بهره برداری از منابع آب و دخالت های غیر تخصصی و غیرمسوولانه در حوزه ی طبیعی و ایجاد اختلال در اکوسیستم که آثار آن در دراز مدت خشکیدن دریایی دور کران و لاجرم تهدید حیات بخش اعظمی از طبیعت و انسان و نیز وحشت و نگرانی شدید اجتماعی و ملی و فرا ملی برایند آن است ، در حوزه های دیگر اقتصادی و سیاسی و اجتماعی هم رخ داده باشد ، فاجعه ای بس بزرگ فرارویمان قرار دارد.
بیایید نقد و انتقادها را اگر چه تلخ باشد نعمت و فرصت تلقی کنیم و اشتباهات خود را ولو با اعتذار از جامعه بپذیریم و گره ها را قبل از آنکه سفت تر و غامض تر شوند با سرانگشت تدبیر باز کنیم و جامعه را به سکوت و یک صدایی فرا نخوانیم که اگر بر اشتباهاتمان ایراد گرفته نشود و نقد های عالمان و مصلحان خاموش گردد، کرور کرور درد بر تن جامعه رخنه می کند و ذره ذره بیرون کردن آن ، خروار خروار مشقت ها دارد. بنگرید آن دریای مواج را که قطره قطره جمع شده بود چگونه قطره قطره کم گشت و وآنگهی خشکید؟!
