اویاقلیق: امروز در تقویم جهانی روز زبان مادری است. برخی زبان مادری آذربایجان را ترکی می خوانند و یا برخی دیگر آذری زبان می گویند. بحث بر سر عنوان چندان اهمیتی ندارد. اما آنچه که ضرورت دارد زنده نگه داشتن زبان مادری مان است. تنگ نظری ها و امنیتی شدن ریشه فرهنگ بومی، مهم ترین […]
اویاقلیق: امروز در تقویم جهانی روز زبان مادری است. برخی زبان مادری آذربایجان را ترکی می خوانند و یا برخی دیگر آذری زبان می گویند. بحث بر سر عنوان چندان اهمیتی ندارد. اما آنچه که ضرورت دارد زنده نگه داشتن زبان مادری مان است. تنگ نظری ها و امنیتی شدن ریشه فرهنگ بومی، مهم ترین آفت رشد و توسعه زبان مادری است. اما وقتی نسبت به ضرورت احیای زبان مادری مان منفعل هستیم و استراتژی فرهنگی بهرمندی و بکار گیری از زبان مادری را تهیه و تدوین نکرده ایم، پس فرصت طلایی برای رخنه دشمنان امنیت و فعال سازی گسل های اجتماعی به بهانه تحقیر زبان مادری را دو دستی تقدیم آنها می کنیم.
مدعی نیستم یک شبه می توانیم همه عقب ماندگی ها و بی تدبیری ها در تکریم و رشد واقعی در چارچوب قانون اساسی را جبران کنیم ولی می توانیم با اقداماتی ساده، تغییر در رویه نه چندان قابل قبول توسعه زبان مادری را شروع کنیم. برای نمونه و در مقیاسی قابل انجام می توان در تبریز بعلت توسعه فیزیک شهری، بجای استفاده از عنوانی مشابه، از عناوین و اسم های ترکی/آذری استفاده کرد. البته شاید گفته شود که برخی از خیابان ها و کوچه های شهر اسم ترکی دارند، اما باید این رویه تبدیل به یک قانون شود. در کنار اسم شهدایی که زینت بخش کوچه و خیابان ها و محله های شهر هستند، می توانیم با نصب تابلویی با مضامین مربوط به شهدا از جمله وصیت نامه و یا داستان شهادت شان و … به زبان مادری مان امکان فهم فرهنگ بومی مان را از فرزندان و جوانان و شهروندان سلب نکنیم. استفاده از محیط شهری و ترغیب کانون های تبلیغاتی برای درج کلمات ترکی/آذری، آموزش عمومی زبان مادری را تسهیل کرده و ترغیب نسبت به آن را تقویت خواهد کرد.
فرهنگ بومی مان بواسطه زبان مادری انتقال یافته و با زبان مادری باقی خواهد ماند و اگر نسبت به ضرورت آموزش آن سهل انگاری کنیم نه تنها فرصت سوء استفاده از کوتاهی مان را فراهم کرده ایم، بلکه نسبت به ظلمی که در حق فرزندان مان بخاطر بریده شدن از فرهنگ بومی و جایگزین شدن فرهنگ های وارداتی و خرده فرهنگ های بی ریشه و مخرب نیز باید پاسخگو باشیم.
به نظر نگارنده زبان مادری تهدید برای امنیت و مخل اتحاد ملی نیست؛ بلکه تهدید واقعی اذهان بیماری است که بدون داشتن تخصص و با نگاهی ظاهر بینانه و قضاوتی نسبی و تعمیم آن به کل جامعه تصمیم می گیرد که رگ حیات فرهنگ بومی جامعه را تیغ بزند.
