نکته برجسته اعلام نتایج انتخابات دوره پنجم شورای شهر تبریز، اکثریت بودن اعضای لیست امید در بین منتخبین کردم بود. بعبارت بهتر ۸ نفر از بین ۱۳ منتخب مردم از افرادی بودند که نامشان در لیست امید هم بود ( توجه: فراموش نکنیم برخی از همین ۸ نفر با اصولگرایان و سایر گروه ها هم […]
نکته برجسته اعلام نتایج انتخابات دوره پنجم شورای شهر تبریز، اکثریت بودن اعضای لیست امید در بین منتخبین کردم بود. بعبارت بهتر ۸ نفر از بین ۱۳ منتخب مردم از افرادی بودند که نامشان در لیست امید هم بود ( توجه: فراموش نکنیم برخی از همین ۸ نفر با اصولگرایان و سایر گروه ها هم ائتلاف تشکیل داده بودند که یعنی: برد به هر قیمتی).
۵ نفر از منتخبان نیز یا اصولگرا هستند و یا خودشان را مستقل معرفی می کنند، حال این استقلال به معنای “عدم وابستگی به احزاب و جریانات سیاسی” باشد یا “انتخاب گزینه پر سودتر در زمان های تصمیم گیری” چیزی است که قضاوتش بر عهده شهروندان باشد بهتراست.
وجود اختلاف در چنین شرایطی قابل پیشبینی است ولی اینکه تا به این حد بهره وری شورای پنجم را تحت تأثیر قرار دهد، مسئله ایست نگران کننده که هر روز به شکلی متفاوت خود نمایی می کند. یک روز اختلاف بر سر بودن یا نبودن نجفی است، روز دیگر از سر غیظ تهمت زدن در خصوص سیاسی کاری. به نظر می رسد اختلاف به تنهایی و زمانی که منطق حاکم باشد، حتی ممکن است موجب تعالی شود ولی در این مسیر علت اختلاف ها به لجاجت ها بر می گردد. یکی می گوید حال که شهردار سابق ابقا نمی شود، پس باید داماد عزیز برادرم شهردار باشد! ( که اگر هم انتخاب نشد لااقل فردا روزی می گوییم فلانی گزینه شدیدا محتمل شهرداری بود و با نصف رای باخت، او لایق بالاترین پست هاست) و دیگری می گوید حالا که این طور است، اصلا خودم شهردار می شوم. یکی هم هست سوزنش گیر کرده هی میگوید این ۸ نفر می خواهند جناح بازی بکنند ( حالا کار نداریم خودشان در دوره قبل اصلا از این کارها نمی کردند و گویا برخی فقط زمانی مدافع حقوق شهر و شهروندان می شوند که در اقلیت باشند و حس کنند چیزی به خودشان نمی ماسد.
از همه اینها گذشته ، انتخاب های عجیب داخلی شورای پنجم که بوی عجیب سهم خواهی می داد را نیز کنار می گذاریم . اما لجاجت منتخبین با یکدیگر توهین بر شهروندان، شهر تبریز و حتی کاندیداهاست. مطرح شدن بحث انتخاب شهردار با ۱۳ رای قاطع هم گویا بیشتر آینده نگری است تا فردا روزی در برهه ای بغرنج کسی نگوید: من می دونستم …. من رای نداده بودم و …..
شاید شرایط ترسناک برای ۵ نفر عضو اصولگرا و به اصطلاح مستقل، حضور یکی از ۸ نفر لیست امید در کسوت شهردار تبریز باشد چراکه در این صورت این عضو استعفا داده و اولین عضو علی البدل (ایرج شهین باهر؛ یکی از ۶ کاندیدای فعلی تصدی سمت شهردار تبریز) که بیشتر متبوع لیست امید است عضو شورا گردد و لیست امید در همان اکثریت ۸ نفره باقی بماند. با توجه به سوابق مدیریتی و توانمندی ها، تنها شخصی که از بین ۸ نفر لیست امید حائز شرایط تصدی سمت شهرداری تبریز است، فرج قلیزاده می باشد که به نظر می رسد علاوه بر نارضایتی ۵ نفر اصولگرا و مستقل عضو شورا، ۲ نفر از ۸ نفر لیست امید نیز از این انتخاب ناراضی اند.
گویا همین ۲ نفر منتخب لیست امید منجر شده اند تا لیست امید فقط در ظاهر اکثریت شورا را در اختیار داشته باشد و لیست امید نتواند در شورا صدای واحدی داشته باشد تا کار بجایی برسد که تنها راه متحد نگهداشتن ۸ نفر منتخب لیستامید هم سهم دهی هایی باشد که در خصوص اعطای پست های داخلی شورای اسلامی شهر تبریز بدان اشاره شد.
البته ۵ عضو اصولگرا و به اصطلاح مستقل شورا و برخی از لیست امید ترجیح می دهند بین گزینه عضو بودن و یا شهردار شدن ایرج شهین باهر، گزینه شهردار بودن وی را انتخاب کنند زیرا که شهین باهر در کسوت عضو، کاملا متمایل به لیست امید خواهد بود و قلیزاده هم در سوابق مدیریتی نشان داده که اهل چک و چانه نیست. به همین علت است که گزینه شهردار شدن شهین باهر و سلیمانپور بیشتر به گوش می رسد. البته با وجود برخوردهای فعلی شورای پنجم، پیش بینی غیر ممکن شده است.
پ.ن: از نظر نویسنده فعالیت اشخاص مخصوصا در حوزه مدیریت شهری در کسوت اصلاح طلب و اصولگرا و … جز آسیب به شهر و شهروندان ارمغان دیگری ندارد و تقسیم منتخبین به این جناح ها بر اساس ابراز تمایلات جناحی خودشان صورت پذیرفته است.
