چکیده هدف: این پژوهش به دنبال مقایسۀ اثربخشی دو برنامۀ آموزشی تاب‌آوری و مهارت های ارتباطی بر سازگاری زناشویی بود. روش:روش پژوهش، آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون و پس‌آزمون چندگروهی بود. جامعۀ آماری پژوهش حاضر، شامل زوجین دانشجوی شهرستان ساوه بود که تا سال ۹۳ مدت یک تا هفت سال از زندگی زناشویی آنها می‌گذشت. […]
چکیده
هدف: این پژوهش به دنبال مقایسۀ اثربخشی دو برنامۀ آموزشی تاب‌آوری و مهارت های ارتباطی بر سازگاری زناشویی بود. روش:روش پژوهش، آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون و پس‌آزمون چندگروهی بود. جامعۀ آماری پژوهش حاضر، شامل زوجین دانشجوی شهرستان ساوه بود که تا سال ۹۳ مدت یک تا هفت سال از زندگی زناشویی آنها می‌گذشت. نمونه شامل ۷۲ نفر با سازگاری پایین بود که طی یک فراخوان عمومی به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در پژوهش، شامل پرسشنامۀ سازگاری زناشویی اسپانیر بود. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیّری و چند متغیّری استفاده شد. یافته‌ها:نتایج حاصل از تحلیل کواریانس نشان داد که میزان سازگاری زناشویی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، افزایش داشته است. مقایسۀ دو روش آموزشی نشان داد که روش آموزش مهارت ارتباطی با اختلاف کمی نسبت به روش تاب‌آوری، در افزایش سازگاری زناشویی اثربخش‌تر بوده است. نتیجه‌گیری: آموزش مهارتهای ارتباطی و تاب‌آوری، هر دو باعث افزایش سازگاری زناشویی شده است. لذا برای بهبود سازگاری زوجین، پیشنهاد می‌شود هر دو برنامه مدّ نظر قرار گیرد
کلیدواژه ها: تاب‌آوری؛ مهارتهای ارتباطی؛ سازگاری زناشویی؛ دانشجویان
نویسندگان:
فرزانه رحیم‌پور: کاندیدای دکترای روان‌شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی. اردبیل. ایران
ناصر صبحی قراملکی: دکترای تخصصی روان‌شناسی، دانشیار گروه روان‌شناسی دانشگاه محقق اردبیلی
محمد نریمانی: دکترای تخصصی روان‌شناسی. استاد روان‌شناسی گروه روان‌شناسی و علوم تربیتی دانشگاه محقق اردبیلی. اردبیل. ایران
فصلنامه فرهنگ در دانشگاه اسلامی – دوره ۷، شماره ۲۲، بهار ۱۳۹۶٫
برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید. 
