اویاقلیق: در آستانه انتخابات اخیر شورای شهر تبریز خبری در برخی محافل سیاسی و رسانه ای مبنی بر شرط  ۱۵۰میلیون تومانی برای قرار گرفتن در لیست اصلاحات-اعتدال (امید) منتشر شد که بخاطر موج رسانه ای انتخابات ریاست جمهوری این مطلب در افکار عمومی چندان مورد توجه قرار نگرفت.

البته بعدها با مشخص شدن ریل گذاری تهرانی ها برای لیست امید تبریز و افشای روند پولی لیست تهران، شاید دیگر شایعه نامیدن شرط ۱۵۰میلیونی چندان دقیق نباشد.

اهمیت بررسی نحوه لیست بندی در تبریز از این جهت است که نحوه تعاملات حزبی رخ داده و بده بستان های مالی/سیاسی برای مشخص شدن اعضای لیست امید در انتخابات اخیر، طبیعتا بایستی بخاطر کسب اکثریت کرسی های پارلمان شهری در سیاست گذاری های درون شورای شهر نیز ادامه داشته باشد.

هفته های سپری شده بعد از انتخابات و اخبار ضد و نقیض از کش و قوس اعضای منتخب لیست امید با برخی از اعضای فعلی که حائز اکثریت آرا شده اند، تقریبا نقطه جوش بحث های آتی و محل نزاع احتمالی را در انتخاب شهردار تبریز نشان می دهد.

دکتر دبیری که جزو حامیان اصلی شهردار فعلی تبریز است، بعد از انتخابات بصورت رسمی بر ادامه روند فعلی مدیریت شهری تاکید کرد و با برشمردن معجزات رخ داده در ۴ سال اخیر، مصلحت را در تداوم حضور نجفی دانسته است.

در کنار همه اظهار نظر های غیر رسمی برای تغییر شهردار تبریز در میان اعضای منتخب لیست امید، شاید مهم ترین واکنش را شکور اکبر نژاد نسبت به ادامه حضور نجفی در شهرداری تبریز مطرح کرد که لیست امید، نجفی را نیز جزو نامزدهای شهرداری تبریز می داند.

البته تاکنون از سوی لیست امید گزینه جدی دیگری در کنار نجفی برای قرار گرفتن در پشت میز شهرداری تبریز مطرح نشده و بنوعی محافظه کاری پیچیده ای بر ادعاها و رشادت های ادعائی دوران انتخاباتی لیست امید سایه افکنده است.

البته طبق فرمولی که لیست امید تبریز بسته شده است، بعید است که مناسبات و ارتباطات و رانت و لابی گری اجازه پیاده شدن تفکر اصیل اصلاح طلبی انقلابی را بدهد و طبیعتا نسخه اولیه موفقیت می تواند برای مراحل بعدی نیز چاره ساز باشد.

اما از جهتی دیگر و شاید از بُعدی مهم تر، در هفته های اخیر، جلسات متعددی بین اعضای منتخب و ریاست فعلی شورای شهر و شهرداری تبریز برگزار شده است که خروجی قابل توجهی نیز از آنها گزارش نشده است.

به نظر می رسد آنچه که مهم است نه اعلان تصمیم منتخبین، بلکه نحوه رسیدن به آن تصمیمات است که اهمیت دارد.

بعبارتی دیگر سوال اینجاست که چرا با وجود شعارهای انتخاباتی لیست امید و محرز شدن برخی نقص های غیر قابل ترمیم در مدیریت فعلی شهر، نجفی جزو گزینه های لیست امید و شاید اصلی ترین گزینه آنها مطرح می شود؟!

طبیعت بقای ریاست هر منصبی، لابی گری است ولی مهمتر از لابی گری های مرسوم، پرسیدن اینکه چه امتیازات و گزینه هایی روی میز حامیان بقای شرایط، در مقابل مدعیان تغییر و چگونگی تبدیل تغییر، به راز بقای ریاست های موجود است.
بعبارت دقیق تر ، آنچه که مهم است معاملات و معادلات پیاده سازی نرم و قانونمند نیت های سربسته و تمرین های پشت صحنه و نهایتا اعلان رسمی و ظاهرا قانونی و مردم سالارانه در پشت تریبون است.

اگر طیف دبیری و اصلاحطلبان بر بقای نجفی اتفاق نظر دارند، پس اهمیت بحث رقابت برای رسیدن به ریاست شورای شهر در چیست؟

اگر بقای فعلی شهردار تبریز تضمین شده است، پس ادامه روند فعلی – که شورای شهر به شورای شهرداری تبدیل شده است – عملا امکانی برای رُخ نمائی عدالت و انصاف و رخدادهای تاثیر گذار برای مبارزه عملی و علنی با فسادهای ریشه دوانده در سازمان شهرداری را نخواهد داد.

بنابراین شاید اعلام نامزدی برای ریاست شورا از سوی شکور اکبر نژاد که بفاصله تقریبا ۴۰ روزه از اعلام نامزدی شهرام دبیری خبرساز شده است را بازی دیگری ورای آنچه که نشان می دهند باید تحلیل کرد.

برخی از اصلاح طلبان منتخب شورا، طبق برخی نقل قولها به سمت طیف دبیری مایل شده اند و گوئی وزنه اکثریت اقلیت مرسوم در دوره چهارم بار دیگر به سمت قبله افلاک نما چرخیده است.

انفعال سنگین منتخبین اصلاحطلب شورا در قبال معرفی گزینه جایگزین شهردار فعلی و حضور برخی معامله گران حرفه ای و رانتی در بین منتخبین لیست امید همگی حاکی از فروپاشی طیف مدعیان تغییر و شعارهای فصلی است.

شاید یادآوری این قصه تلخ تاریخ شورای چهارم شهر تبریز بتواند زوایای دعوای ریاستی بین شکور و شهرام را بهتر نشان دهد.

در شورای چهارم شهر تبریز گروهی از منتخبین با سطحی نگری و اعتماد بی جای خود به المیرای جوان، ایشان را منتخب خود برای ریاست شورای شهر اعلام کردند و حتی در کاغذی این مطلب را مصوب ننمودند. اما از بخت کج ماجراجویان فوق، همه حمایت ها به قیمت ریاست کمیسیون بودجه فروخته شد و در پی همین اتفاق نطفه شکل گیری فساد شورای شهر بسته شد و …

اما ماجرای اخیر اعلام رسمی نامزدی شکور اکبرنژاد برای ریاست شورای شهر را باید شکل جهش یافته ماجرای رقابت المیرا و شهرام در دوره چهارم دانست. با این تفاوت که شکور با اقدام آگاهانه خود شاید بدنبال سهم ویژه ای در کمیسیون های مهم مثلا کمیسیون بودجه است و یا شاید هم قصد بی تقصیر نشان دادن عدم رهبری خود بر منتخبین لیست امید را دارد و یا شاید هم قصد به حاشیه راندن رقبای درون گروهی خود و تکرار نشدن در حاشیه ماندش در دوره سوم شورای شهر را دارد.

اما هر چه هست فعلا نشانه ای و عزم جزمی برای تغییر در روند معیوب فعلی مدیریت شهری در بین طیف های منتحب شورای پنجم دیده نمی شود. اصلاحطلبانی که شعار تغییر و اصلاح گریشان گوش عالم را کر کرده ، فعلا در مقابل دادخواهی ملت جهت پایان دادن به مناقشات رانتی موجود در سازمان شهرداری کور و کر و متاسفانه گنگ می زنند .

بعید نیست که شهروندان جویای تغییر و تحولی که برای تکرار نشدن ماجرای فساد شورای شهر و شهرداری به مدعیان تغییر و اصلاح گری امور، رای داده بودند در پیش خود بگویند که “چه حرفه ای بازی خورده ایم”. چرا که وقتی مهم ترین چالش پیش روی شورای پنجم شهر به خوبی و خوشی حل و فصل شده است و همگی در سر سفره پهن شده انقلاب حاضرند پس چه فرقی می کند که بالای سفره بنشینند و یا پائین سفره؟! مگر اینکه فاتحه خوانی سر سفره شورا، مجوز حضور در سر سفره دیگری هم باشد.