محمود احمدی نژاد در طول دوران ۸ ساله ریاست جمهوری اش ثابت کرده است چندان وقعی به جایگاه مجلس نمی نهد و از دیدگاه او مجلس احتمالا تنها ماشینی است برای هموار کردن خواسته های دولت. در میان افراد راه یافته به مجلس دهم، و افرادی که احتمال پیروزی آنها در دور دوم وجود دارد، […]
محمود احمدی نژاد در طول دوران ۸ ساله ریاست جمهوری اش ثابت کرده است چندان وقعی به جایگاه مجلس نمی نهد و از دیدگاه او مجلس احتمالا تنها ماشینی است برای هموار کردن خواسته های دولت.
در میان افراد راه یافته به مجلس دهم، و افرادی که احتمال پیروزی آنها در دور دوم وجود دارد، شاید بتوان محمدرضا میرتاج الدینی را رییس مجلس مطلوب احمدی نژاد قلمداد کرد. البته او هنوز وارد مجلس نشده و باید در دور دوم در انتخابات تبریز شانس خود را بیازماید.
به جز میرتاج الدینی، شاید بتوان فردی مانند حاجی بابایی را مطلوب “مرد خانه نشین” برای ریاست مجلس دانست اما او وزن سیاسی لازم برای ریاست مجلس را ندارد.
فارغ از این گزینه های حداکثری، احمدی نژاد نشان داده در رقابت میان اصولگرایان شناخته شده و اصلاح طلبان دسته دوم را ترجیح می دهد؛ چراکه اولا به زعم او، این نکته را به اصولگرایان ثابت می کند که بدون احمدی نژاد شکست خواهند خورد(؟!) و در ثانی، او در دوران زعامت خود بارها با اصولگرایان شناخته شده به مشکل برخورده است.
در انتخابات ۹۲ و پس از رد صلاحیت مشایی هم همین زمزمه ها شنیده شد تا جایی که گفته شد او پیروزی روحانی را بر اصولگرایان ترجیح می هد.
اکنون و در رقابت میان لاریجانی و عارف نیز وضعیت به همین صورت است. احمدی نژاد احتمالا عارف را برای ریاست ترجیح می دهد تا با این فرض که اصولگرایان بدون او در انتخاب رییس مجلس هم شکست خورده اند، زمینه های حضورش در انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ را فراهم کند؛ البته او دلیل مضاعفی هم دارد و آن درگیری های معروف و پرسروصدایش با علی لاریجانی است که بالطبع بدش نمی آید ناکامی لاریجانی را به چشم ببیند حتی اگر به قیمت شکست جریان اصولگرایی باشد.
با این وجود، پیوند احمدی نژاد و اصلاح طلبان با توجه به نتیجه انتخابات مجلس قبل از برگزاری مرحله دوم، احتمالا باشکست مواجه خواهد شد چراکه علاوه بر اصولگرایان، برخی حامیان دولت نیز تمایلی به ریاست عارف نشان نداده اند.
