عدم حضور علی‌اکبر ولایتی در کمیسیون برجام سوالات متعددی در این خصوص پیش گشیده است. بر کسی پوشیده نیست که دلیل ولایتی برای رد دعوت کمیسیون برجام، مبنی بر «مشغله کاری زیاد»، بهانه ای بیش نیست. اما دلیل تصمیم ولایتی از چند حالت خارج نیست. شاید او شان خود را بالاتر از حضور در کمیسیون […]
عدم حضور علی‌اکبر ولایتی در کمیسیون برجام سوالات متعددی در این خصوص پیش گشیده است.
بر کسی پوشیده نیست که دلیل ولایتی برای رد دعوت کمیسیون برجام، مبنی بر «مشغله کاری زیاد»، بهانه ای بیش نیست.
اما دلیل تصمیم ولایتی از چند حالت خارج نیست. شاید او شان خود را بالاتر از حضور در کمیسیون برجام می داند که در این صورت اقدام او نوعی بی احترامی به نمایندگان مردم محسوب می شود.
دلیل احتمالی دوم، درگیر نشدن در حاشیه ها و عدم تقابل دوباره با سعید جلیلی است. چرا که مواضع او به وضوح از زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ در تقابل با مواضع هسته ای جلیلی قرار داشت.
سومین دلیل احتمالی، خالی بودن دست ولایتی از استدلال کافی برای تایید برجام است. ولایتی پس از حصول توافق هسته ای وین، ناگهان با حضور گسترده در رسانه ها، تلاش کرد تا ضمن طرح انتقادات جزئی، رهبری منتقدان(!) را بر عهده بگیرد تا حمایت بعدی او، قانع شدن منتقدان توافق تلقی شود.
با این وجود، عدم حضور او در کمیسیون برجام، با این سیاست سازگار نیست. بنابراین علت این تصمیم را باید در جای دیگری جست و جو کرد.
اصلاح طلبان در تحلیل های خود، پای “ناگفته های ولایتی” از جزییات مذاکرات جلیلی و عدم تمایلش برای بازگو کردن آنها را پیش کشیده اند. تحلیل که بی شک نوعی فرار به جلو محسوب می شود. چرا که قرار نیست درباره مذاکرات گذشته صحبتی در کمیسیون برجام شود و مهمانان تنها به نقد برجام خواهند پرداخت.
آنچه مسلم است اینکه تصمیم ولایتی بر چنین تحلیل هایی که نوعی منحرف کردن اصل ماجراست، دامن می زند که همسو با خواست دولت و موافقان توافق وین است. و از طرف دیگر، ژست بالاتر بودن شان ولایتی از توضیح به نمایندگان را بدون آنکه استدلالی ارائه داده باشد، حفظ می کند.
منبع: صراط نیوز
