روزگاری، تلاش میراث فرهنگی و اراده و خواست مردمش موثر واقع نشد و بالاخره حفاری های عمیق چندین متری برای احداث بناهای جدید در اطراف آن شروع شده تالار بی نظیرش تخریب شد و لودرها و بولدوزرها، تیغه بر پهلوی آن گذاشتند.و پارک کنار ارک نابود گشت چه درختانی در انجا بودند چه استخر آب […]

arkروزگاری، تلاش میراث فرهنگی و اراده و خواست مردمش موثر واقع نشد و بالاخره حفاری های عمیق چندین متری برای احداث بناهای جدید در اطراف آن شروع شده تالار بی نظیرش تخریب شد و لودرها و بولدوزرها، تیغه بر پهلوی آن گذاشتند.و پارک کنار ارک نابود گشت چه درختانی در انجا بودند چه استخر آب زیبایی داشت این مکان تاریخی !!
سالها گذشت، بالاخره همه تسلیم شدند حتی خود ارک هم! بنای جدید در قالب ساختمانی مذهبی و محلی دیدنی و به غایت زیبا آماده گردید، شرق ارک، آنجا که خورشید تبریز هر روز صبح ابتدا به ارک سلام می کرد انوار دلنواز زردگون اش را بر چهره ی خاکستری آن می پاشید قامت همسایه ی جدید دیگری ایستاده و به مدد تکنولوژی و قدرت لایتناهی انسانی، بر ارک قدیمی و گِلی فخر می فروخت.
اما ای کاش کار به همین جا ختم می شد. سکوت دیرین و معنی دار مطبوعات، مردم و مسئولان شهر، آنچنان استمرار یافت که اینک جنوب شرق ارک هم در تسخیر لودرهاست. اینجا قانون «حفظ حریم آثار تاریخی» معنی ندارد، شاید هم محلی از اعراب ندارد!
اینجا ارک است. ارک بلند تبریز! البته روزگاری بلند بود و در میان درختان نفس تازه می کرد مردم را کنارش می دید و سایه بانی برای آنها بود ولی اکنون در میان حصار در حال احداث  و بنای عظیم مصلی  نفسش به شماره افتاده است.
اوایل سالجاری بود که با حصار زدایی اطراف ارک و احداث پارک موقت ،شور و شعف  در چهره شهروندان کاملا نمایان گشت و همه به همدیگر خبر آزاد سازی ارک راه می دادند.مردمی که امید داشتند محوطه ارک ساماندهی می گردد و به  پارکی ارزشمند  تبدیل می شود.
این شور و شعف را به خاطر آزاد سازی ارک در سخنان این عزیزان می شنیدیم چرا که آنها امید خود نسبت به ساماندهی ارک را از دست داده بودند  .
در طول این شادمانی چند ماهه، مردم صبح تا شب در محوطه ارک که با صدها درخت و نیمکت مزین شده بود حضور یافته و ساعاتی از اوقات فراغت خود را در آنجا سپری می کردند.
هر روز شاهد حضور پیر مردها و پیر زنهایی در این پارک موقت بودیم که جهت رفع خستگی با نشستن در کنار ارک ،یاد و خاطره ای از ایام جوانی خود در جوار این بنای با شکوه میکردند و برای جوانتر ها از آن روزها می گفتند.
ولی این روزهای خوش تنها سه ماه دوام داشت و عوامل مربوطه با نابودی پارک موقت بر آن شدند تا حصار ارک را دوباره سازی کنند.گویا ارک علیشاه میبایست مادام العمر در حصار باشد
بنیاد مصلی با این اقدام خط بطلانی بر آرزوهایمان کشید .آرزوهایی که شهروندان امید به تحققش داشتند .آرزوهایی که امید به نمایان سازی اقتدار و عظمت ارک با احداث پارک زیبایی در اطراف آن ،به عنوان نمادی از تبریز بود !!

اجرای طرح حصارزدایی در کل دنیا و ادامه حصار کشی در تبریز
در کل شهرهای مطرح دنیا با حذف حصار ها در اطراف اماکن تاریخی سعی در افزایش جذبه گردشگری شهرهایشان دارند و با این کار تاریخ و تمدن آن شهر را در معرض دید عموم قرار میدهند ولی ما تازه طرح حصار کشی اماکن تاریخی را اجرایی میکنیم!
آنچه واضح است اجرای حصار دور ارک  از نظر بصری و روانی، شهروندان را آزار می دهد.
از دید شهرسازی  قدم زدن در خیابان هایی که با دیوارهای بلند محصور شده است علاوه بر محدود کردن قلمرو دید عمومی، آرامش بصری و روانی شهروندان را از بین می برد. در حالی که در آن سوی برخی از این دیوارها، فضای سبز و اماکن تاریخی عظیمی وجود دارد که می تواند سیمای بصری  شهر را متحول کند.
همانگونه که همه شاهدیم  با اجرای دیوار حصار محدوده ارک علیشاه، این بنای عظیم را   محصور بین دیوارها و بنای عظیم مصلی می نمائیم.
بنیاد مصلی باید در نظر داشته باشد که  با قرار دادن این نرده ها و دیوارها فی مابین مردم و ارک علیشاه  ،مردم را از لذت تماشای عظمت تاریخی و زیبایی های  ارک محروم می کند  و با این کار چشم انداز بسیار زیبای ارک را  پشت دیوار ها مخفی  می نماید.
با توجه  به این که احتمال احداث این دیوارها مسائل امنیتی و حریمی میباشد ،لذا باید به این امر واقف بود که  تأمین امنیت یک بحث است و وجود دیوارهای حصار  بحثی دیگر؛ فناوری روز به جایی رسیده است که بدون دیوار هم می توان امنیت را حفظ کرد. استفاده از دوربین و کنترل های محسوس انسانی بویژه در فضاهای اداری و نظامی می تواند به ما کمک کند که  اماکن تاریخی و فرهنگیمان  را در معرض دید عموم قرار دهیم.