حسن روحانی حتی در اولین اظهاراتش پس از توافق ایران و ۵+۱ در وین بر سر پرونده هسته ای کشور، هم نتوانست نطقی خالی از کنایه داشته باشد و این بار هم جمله نخ نما شده ” مذاکره به مفهوم خواندن بیانیه‌ها نیست” را برای چندمین بار تکرار کرد. به گزارش اویاقلیق، به وضوح می […]
حسن روحانی حتی در اولین اظهاراتش پس از توافق ایران و ۵+۱ در وین بر سر پرونده هسته ای کشور، هم نتوانست نطقی خالی از کنایه داشته باشد و این بار هم جمله نخ نما شده ” مذاکره به مفهوم خواندن بیانیه‌ها نیست” را برای چندمین بار تکرار کرد.
به گزارش اویاقلیق، به وضوح می توان دریافت ، مخاطب کنایه روحانی ، کسی جز سعید جلیلی نیست. جلیلی که ۶ سال مذاکره کننده ارشد ایران در خصوص موضوع هسته ای بود، در زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری، در حلقه ای از کاندیداهای اصلاح طلب و یا منتسب به هاشمی – روحانی، ولایتی و عارف – گیر کرد و چندین بار جملاتی چون “مذاکره جای کلاس فلسفه نیست” و “مذاکره خواندن بیانیه یا مانیفست نیست” را شنید و گاه پاسخ داد.
در آن مقطع، کار روحانی برای حمله به جلیلی ساده بود؛ او به محض طرح اولین کنایه، دست کم دو پشتیبان را در کنار خود می دید؛ کاری که رفقای اصولگرای جلیلی برایش نکردند و ترجیح دادند تا درباره شیوه مذاکرات او سکوت کنند.
روحانی در آن مقطع نیاز فراوانی به این کنایه ها داشت؛ نیاز داشت تا کلید نشان دهد و رقیبش را سرهنگ بنامد و خود را حقوقدان؛ تا بلکه با آرای میلیمتری راهی پاستور شود که شد.
با این وجود، تکرار این جمله در نطق تلویزیونی “مکتوب” روحانی پس از توافق هسته ای، کمی عجیب به نظر می‌رسد. روحانی با این جمله، ناخواسته سعید جلیلی را وارد بازی توافق در وین کرد از زخمی سربسته رونمایی کرد که به نظر می رسد در دو سال گذشته هنوز التیام نیافته است.
سوال اینجاست که چرا حسن روحانی که اینک در قامت رییس جمهوری که به زعم خود به وعده اش عمل کرده و ظاهرا نه تنها به خاطر تیم مذاکره کننده، بلکه به خاطر بسیاری از اقدامات خود هم احساس غرور می کند، همچنان به سعید جلیلی که به جز عضویت – نسبتا خاموش و خنثی – در شورای عالی امنیت ملی و مجمع تشخیص مصلحت نظام، هیچ مسئولیت دهان پرکنی، ندارد چنین می‌تازد؟
آیا روحانی با جلیلی مسئله یا خصومت شخصی دارد؟ پاسخ این سوال، ناگفته منفی است. آیا او واردبازی کودکانه “دیدید گفتم” شده است؟ این پرسش هم جواب مثبتی ندارد. پس چه دلیلی برای این همه اشاره و کنایه و کری‌خوانی وجود دارد؟
به نظر می رسد تنها پاسخ قانع کننده به این سوال، را باید در تلاش روحانی برای انتقال این ذهنیت به مردم جستجو کرد که “عامل نابسامانی ها، شیوه مذاکره جلیلی با ۵+۱ بوده است”! خود این موضوع نیز دلیلی ندارد جز اینکه روحانی، جلیلی را همچنان رقیب خود می‌داند!
با این فرض، ظاهرا باید پذیرفت که سایه جلیلی – یا تفکری که او نمایندگی می کند – با گذشت دو سال از فعالیت دولت و حتی حصول توافق مدنظر خودشان، همچنان بر سر دولت روحانی سنگینی می‌کند تا جایی که رییس جمهور هنوز از فضای رقابت با او خارج نشده و چه بسا او را مهم ترین رقیب خود می داند.
