اویاقلیق – ابوالفضل وصالی: به مصداق ضرب المثل های ترکی و فارسی و چه بسی زبان های دیگر مانند (شعورلی اوشاغین [نمنه سین لن ده] معلوم اولار) و یا ( ناهار دان معلوم دی شاما نمنه وار) و ایضٱ به فارسی (سالی که نکوست از بهارش پیداست) و حتمٱ در گویش کردی نیز مشابه چنین کنایاتی یافت می شود که جناب پزشکیان نماینده‌ی مردم ترک بنا به تبار خود بر آن وقوف بیشتری دارند؛ از عملکرد روزهای اولیه مجلس ناظر به رسوائی تقلب نوبرانه در شمارش یک مشت آراء اعضاء هیئت رئیسه قوه ی مقننه که ماموریت آن مثلٱ جلوگیری از بروز اینگونه موارد در مناسبات اقتصادی و اجتماعی و مدیریتی و قس علی هذا در سطح کشور است و لاجرم می توان از نمونه ی آن به وجود خروارها مورد دیگر پی برد پ، تا جنجال و نوع ادبیات چاله میدانی به کار رفته در روند بررسی اعتبار نامه ی یکی از نمایندگانی که در دوره ی قبلی به اتهام فساد و تبانی و خویشاوند سالاری و دخالت های گسترده در عزل و نسب مدیریت های حوزه ی انتخابیه رد اعتبار شده بود، چه جای غیر قابل پیش بینی بودن آخر و عاقبت اینچنین مجلسی احیانٱ مبتلا به نحوست «دوره ی ماقبل سیزده» با نمایندگان سه، چهار در صدی باید باقی بماند!
گفتنی است دوره ی دوازدهم مجلسی که قرار است به وکالت از مردم قانون گذاری و بر عملکرد حاکمیت در قبال جامعه بر اساس مفاد و اصول [نقض شده ی] قانون اساسی نظارت کند و البته مصوبات آن کما فی السابق به رغم تمام کش و قوس در کمیسیون ها و صحن مجلس ۲۹۰ نفره ی به هر طریق مستظهر به رای مردم، بدون تایید یک نهاد ۱۲ نفره ی [غیر انتخاباتی] به نام شورای نگهبان قابلیت اجرایی ندارد، به لحاظ پشتوانه مردمی فقیر ترین دوره ی تمام ادوار حتی دوره یازدهمی محسوب می شود که خلع ید از دخالت در حقوق مسلمی مانند مولد سازی (فروش اموال بیت المال) و تفویض بی حق اعتراض برخی تصمیم گیری های مهم مملکت به شورای سران قوا و کمیته ی هفت نفره و در کنار آن سکوت در مواردی چون عقد قراداد طویل المدت خارجی (چین)، میراث آن می باشد!
جالب تر اینکه علیرغم عملکرد فاجعه آمیز دوره یازدهم مجلس،که نمونه هایی از آن ذکر شد و مصایب و معضلات و مشکلات معیشت اکثریت مردم در این دوره سر به فلک زد، تعداد زیادی از نمایندگان دوره ی آن کماکان برای حضور مجدد در دوره ی جدید (دوازدهم) ولو در اوج بحران مشارکت مردم، بدون هیچ خم بر ابرو آوردن از افتضاحات حوزه ی مسوولیت شأن و حتی بی هیچ عذر خواهی از چپاولگری هایی مثل «چای دبش» و موسسه ی «کوروش» و غیره در دوره ی وکالت شان سرو دست شکستند و در مواردی به مصداق مثل «سر پیری و معرکه گیری» به حرکات و سکنات عرف شکنانه مانند پریدن معلق گونه بر روی «سن» در سن هفتاد سالگی آن هم جلوی چشم جمعی دانشجوی نکته سنج شهر ملقب به اولین ها از سوی نامزد غیر بومی مدعی «مدیون رهبری»، غافل از اتفاقات بالقوه ی غیر قابل جبران آن تن در دادند !
