حسین چرخابی اظهار کرد: زمانی که فوتبال ایران در آسیا حرف اول را می‌زد -البته نه در رنکینگ بلکه در واقعیت‌های فوتبال- رقابت‌ها از روستاها شروع می‌شد و در شهرستان‌ها تیم‌ها مقتدرانه جلو می‌رفتند و مراکز استان‌ها حرفهای زیادی برای گفتن داشتند.وی با بیان اینکه آن زمان تعداد فوتبالیست‌ها نیز بیشتر بود، ادامه داد: زمانی […]
این کارشناس با بیان اینکه فوتبال کشور تحت الشعاع لیگ برتر و تا حدودی لیگ دسته یک است، اضافه کرد: از طرفی اکثریت بازیکنان تمایل دارند در لیگ یک یا لیگ برتر باشند و به ندرت به لیگ دو یا سه خواهند رفت؛ از طرفی فوتبال تحت الشعاع چند تیم خاص نیز قرار گرفته و تعداد فوتبالیست‌ها کمتر شده است.
چرخابی با بیان اینکه فوتبال ایران تنها از نظر بحث قراردادها حرفهای شده است، اضافه کرد: باشگاه‌ها با بازیکنی قرارداد می‌بندند، اما در نهایت اگر نتوانستند مقدار پول مورد توافق را به بازیکن بدهند برایشان مساله ای ندارد و عادی شدن چنین امری فراگیر شده به طوریکه امروز در سراسر ایران چه در لیگ‌های منطقه‌ای یا لیگ دسته ۳ و یا دسته دو و….وقتی باشگاه‌ها قراردادی می‌بندند زیاد در قید و بند اینکه حتما به قرارداد پایبند باشند، نیستند.
وی با اشاره به اینکه وقتی بازیکنی باید ملزم به قرارداد، رعایت نظم و… باشد باشگاه‌ها نیز باید پول مورد توافق را در طول فصل بپردازند، عنوان کرد: وقتی قراردادها به جای اینکه دو طرفه باشد یک طرفه است در نهایت ضررش متوجه فوتبال خواهد بود و وقتی بازیکن می‌بیند که پولی در کار نیست نسبت به تیمش بی تعصب خواهد شد و در میدان بازی فعالیت لازم را انجام نمی‌دهد.
این کارشناس فوتبال افزود: چنین مساله ای در فوتبال باعث می‌شود تا برخی بازیکنان زدو بند کنند و پنالتی دهند؛ چیزهایی که می‌بینیم و می‌شنویم.
چرخابی با بیان اینکه باید به گونه‌ای شود تا باشگاه‌ها پرداخت‌هایی را به فدراسیون داشته باشند تا در صورتی که نتوانستند به قراردادشان با بازیکنی پایبند باشند، فدراسیون مبلغ مورد نظر را به بازیکن بدهد، ادامه داد: اگر از ورود تیم‌های بدهکار به لیگ جدید جلوگیری شود تیم‌ها کمتر و کیفیت بالاتر می‌رود؛ همچنین با کاهش تیم‌های لیگ برتری بازیکنان مجبورند یا در تیم‌های آماتور بازی کنند یا در شهر خودشان با قراردادهای کمتری بمانند.
