اویاقلیق – زهرا عبداله میرزائی: در زمانهای قدیم! واژۀ استعفاء مهجور نبود و هر از گاهی به گوش می رسید اما اینروزها دیگر کسی با این واژه آشنا نیست! در زمانهای قدیم! آبرو برای آدم ها مهم بود و حاضر نبودند به هر قیمتی آبروی خودشان و دیگر آدم ها زیر سوال برود اما اینروزها […]
اویاقلیق – زهرا عبداله میرزائی: در زمانهای قدیم! واژۀ استعفاء مهجور نبود و هر از گاهی به گوش می رسید اما اینروزها دیگر کسی با این واژه آشنا نیست!
در زمانهای قدیم! آبرو برای آدم ها مهم بود و حاضر نبودند به هر قیمتی آبروی خودشان و دیگر آدم ها زیر سوال برود اما اینروزها انگار این واژه هم به سرنوشت واژۀ استعفاء دچار شده است!
در زمانهای قدیم! هر کس صاحب مقام و میزی بود، حفظِ همان میز منوط به حفظِ آبرو هم بود اما اینروزها کلاً برعکس شده نه تنها میز و آبرو با هم دوست نیستند بلکه با هم، دشمن هم هستند!
در زمانهای قدیم! تعهدِ اخلاقی و انسانی، داشتن شرافتِ کاری و متخصص بودن در هر زمینه ای، از ویژگی های مهمِ صاحبِ میز در همان زمینه بود اما اینروزها حتی با اِفشای فسادِ اخلاقی و اقتصادی صاحبان مقام و میز، همچنان همانها صاحبِ مقام هستند و حتی ارتقای شغلی هم می گیرند!
در زمانهای قدیم! اگر صاحبِ مقامی، کار ناپسندی انجام می داد خودش بی سر و صدا استعفا می داد اما اینروزها کارِ ناپسند که چه عرض کنم! به هر قیمتی آن میز حفظ می شود و مگر استعفاء داریم؟!
در زمانهای قدیم! دسترسی آسان همه به خبرها نبود ولی صاحبان مقام، نارضایتی مردم برایشان مهم بود اما اینروزها با پیشرفتِ تکنولوژی و دسترسیِ راحت و وسیع همه به خبرها و حوادث، تنها چیزی که کمرنگ شده است و متأسفانه روز به روز محو می شود، شرم و انسانیت است!
در زمانهای قدیم! رسوایی اخلاقی، عامل اصلی استعفای خودجوش بود اما اینروزها چیزی به اسم تعهد اخلاقی و پابندی به اعتقادات نیست!
در زمانهای قدیم! برای حفظِ آبرو از برکناری، صاحبِ میز را مجبور به استعفاء می کردند اما اینروزها کار از تهدید گذشته و حتی به التماس هم رسیده اما متأسفانه هیچکدام از این گزینه ها برایِ برکناری، هیچ تأثیری ندارد!
در زمانهای قدیم! صاحبانِ مقامِ بازنشسته، بی دعوا میز را رها می کردند اما اینروزها فقط باید دست به دعا شد تا جناب عزرائیل خودشان، حکمِ برکناریِ دائمی از میز که نه! بلکه خودِ دنیا را برایشان امضاء کنند!
در زمانهای قدیم! استعفاء در لغت نامۀ دهخدا به معنی طلب آمرزش کردن و عفو خواستن بود اما اینروزها خود این لغت محو شده است! چه برسد به طلبِ آمرزش؟! و یا عفو خواستن از مردم؟! مگه داریم؟!
ای زمانهای قدیم! کجایی که یادت به خیر! شبیه یک افسانه هستی!
زمانهای قدیمم! آرزوست!
