اویاقلیق-زهرا عبداله میرزائی: وقتی آسوده و راحتی، وقتی رنجی نداری! یادت نرود… یادمان نرود این آسایش و آرامش امروز را مدیون خون هزاران جوان، پیر، مرد و زن کشورمان هستیم… خون فرزندان وطنی که ضامن امنیت امروزمان است؛ خونی که هنوز ناجوانمردانه توسط دشمنان کشورمان در مرزها، بیرون مرزها و داخل ایران به زمین ریخته […]
اویاقلیق-زهرا عبداله میرزائی: وقتی آسوده و راحتی، وقتی رنجی نداری! یادت نرود… یادمان نرود این آسایش و آرامش امروز را مدیون خون هزاران جوان، پیر، مرد و زن کشورمان هستیم… خون فرزندان وطنی که ضامن امنیت امروزمان است؛ خونی که هنوز ناجوانمردانه توسط دشمنان کشورمان در مرزها، بیرون مرزها و داخل ایران به زمین ریخته می شود…
آری واژه شهید، واژه ای قدیمی و از یاد رفته برای ما نیست؛ شهدای مدافع حرم، شهدای هسته ای و شهدای نیروی انتظامی در مرزهای کشور، گواهی بر تازگی این واژه است.
آری از امروز و هر روز یک باری بر دوش تک تک همۀ ما است؛ این بار، همان مدیون بودن ما به خون تک تک شهدا است، نکند خسته شویم، نکند زمین بخوریم، نکند این بار مهم را به زمین بگذاریم و نکند شرمنده شهدا شویم…
آری ایستادن و زمین نخوردن، تنها کاری است که می توانیم در برابر قطره قطرۀ خون شهدا انجام دهیم؛ شهدایی که هر کدامشان عزیز و نور چشم خانواده هایشان بودند و هستند..
آری کافی است برای یکبار عکس پیکر پاک شهدای ایران عزیزمان را ببینی؛ عکس هایی که با تو حرف خواهند زد، عکس خونین جوانان وطن که قلبت را نشانه خواهد گرفت و اینک این ما هستیم که باید به وظیفه خود عمل کنیم.
آری وظیفه ما حفظ خون شهدا است؛ شهدایی که از همه لذتهای این دنیا دست کشیدند و زندگی ابدی را انتخاب کردند، شهدایی که مخلصانه و بدون هیچ چشم داشتی برای آسایش من و تو، شربت شهادت را نوشیدند..
اما در این میان رفتار و گفتار برخی صاحبان میز و مقام، دل شهدا را خون می کند؛ خونی که رسالت من و تو را قوی تر می کند تا نگذاریم بیش از این روح شهدا در عذاب و سختی باشد، نگذاریم کسی پا روی خون شهدا بگذارد…
وقتی خون شهدا وسیله ای برای حفظ میزها، مقام ها می شود، واقعا جواب شهدا را چگونه خواهیم داد!؟ وقتی می بینی یا می شنوی کسانی که از ته دل، ذره ای اعتقاد به شهید و شهادت ندارند، چگونه از اسم شهید و مراسم تشییع شهدای مدافع حرم و شهدای گمنام برای حفظ میزهایشان استفاده می کنند، آن موقع است که اشک هایت بیشتر، برای مظلومیت و غریبی کنونی شهدای وطنت جاری می شود.
آری شهدایی که از همه دلبستگی ها گذشتند و راه شهادت را انتخاب کردند، حال خونشان، اسمشان و یادشان وسیله ای برای به دست آوردن خیلی از دلبستگی های این دنیایی، برای خیلی از صاحبان میز و مقام شده است.
آری هیچ واژه ای نیست تا یاریگر من و تو باشد برای بیان احساس مدیون بودن مان به قطره قطره خون شهدا… فقط تنها آرزویمان، شرمنده نبودن در برابر خون شهدا است.
