رشد روز افزون شهرنشینی، جعیت شهری و به تبع آن رشد عبور و مرور و رفت آمد ساکنان شهر با وسایل نقلیه موتوری در سطح برون و درون شهری، مشکلات بسیاری را در سیستم حمل و نقل به وجود آورده است. بر این اساس برای کاهش ترافیک حمل و نقل وآلودگی هوا برنامه ها و […]
رشد روز افزون شهرنشینی، جعیت شهری و به تبع آن رشد عبور و مرور و رفت آمد ساکنان شهر با وسایل نقلیه موتوری در سطح برون و درون شهری، مشکلات بسیاری را در سیستم حمل و نقل به وجود آورده است. بر این اساس برای کاهش ترافیک حمل و نقل وآلودگی هوا برنامه ها و طرح های متنوعی اجرا می گردد. یکی از برنامه هایی که با اجرای صحیح آن می توان تا حد قابل توجهی آرامش را به سیستم حمل و نقل و عبور و مرور شهری برگرداند توسعه حمل و نقل انسان گرا(پیاده و دوچرخه سواری)می باشد.
اخیرا شهرداری تبریز نیز با راه اندازی ایستگاه هایی، دوچرخه ها را به صورت رایگان در اختیار مردم قرار می دهد که می توان این اقدام را گامی رو به جلو تصور کرد ولی قبل از اجرای این اقدام لازم بود که شهرداری بسترهای لازم را نیز تدارک می دید.
مهمترین نکته در برنامه ریزی های مرتبط با دوچرخه ودوچرخه سوار موضوع امنیت آن ها می باشد و لازم است درهنگام طراحی و ایجاد راه های عبوری در شهرها به این موضوع توجه خاصی شود، برقراری تدابیر امنیتی علاوه بر حفظ جان مسافران و یا عابران پیاده، موجب جذابیت سفر برای دوچرخه سواران نیز می باشد.
طبق معیارهای جهانی در هر خیابان برای راحتی دوچرخه سواران و پیشگیری از حوادث، باید مسیرهای خاص و مستقل از مسیر وسائل نقلیه موتوری و عابرین پیاده که عرض آن ها معمولا بین ۲/۴ m تا ۳/۶ می باشد ایجاد شود و یا در مسیرهایی که تراکم دوچرخه سواران کم می باشد خط ویژه دوچرخه و یا مسیرهای نیمه انحصاری ایجاد شود. این نوع مسیرها در مجاورت و موازات مسیر رواره رو احداث می شود و عرض این معابر بین ۱/۵m تا۱/۸m می باشد.
حال مشاهده می شود که شهرداری تبریز به هیچ کدام از معیارهای متداول توجهی نکرده است و تنها مسیر ایجاد شده در خیابان امام (ره)با توجه به نصب نرده های غیر استاندارد، عملا قابل استفاده نمی باشد، لذا امید می رود شهرداری تبریز با کسب تجربه بتواند قبل از هر اقدامی زیرساخت های آن را نیز فراهم آورد.
