پایان آزادی بیان در ترکیه
پایان آزادی بیان در ترکیه

ی داعش صورت گرفته است، به احتمال زیاد به بیشترشدن حمایت عمومی از اردوغان منجر می‌شود؛ کسی که ملت ترکیه را به اتحاد در برابر چنین تلاش‌های تروریستی‌ای فراخوانده است، تلاش‌هایی که خواستار بی‌ثبات‌کردن کشور هستند و این مسئله، انتقاد مشروع از رئیس‌جمهوری و سیاست‌های او را سخت‌تر می‌کند. دولت‌های غرب اروپا به یک ترکیه […]

ی داعش صورت گرفته است، به احتمال زیاد به بیشترشدن حمایت عمومی از اردوغان منجر می‌شود؛ کسی که ملت ترکیه را به اتحاد در برابر چنین تلاش‌های تروریستی‌ای فراخوانده است، تلاش‌هایی که خواستار بی‌ثبات‌کردن کشور هستند و این مسئله، انتقاد مشروع از رئیس‌جمهوری و سیاست‌های او را سخت‌تر می‌کند. دولت‌های غرب اروپا به یک ترکیه باثبات علاقه‌مند هستند و درنتیجه در نگرش آنها نسبت به اردوغان، تضادهایی وجود دارد. آنها ممکن است اردوغان را به‌عنوان فردی دموکرات، قبول نداشته باشند اما تا زمانی که حزب عدالت و توسعه او حزب غالب پارلمان ترکیه باشد، می‌توان چشم را بر افراط استبدادی او بست، به‌ویژه در زمانی که دولت او در برخورد منظم با گروه‌های تروریستی مختلف است. برای اتحادیه اروپا، ترکیه حداقل راه‌حلی جزئی برای بحران پناهندگان است و یک بازیگر حیاتی در جنگ داخلی سوریه که ممکن است کل خاورمیانه را به آتش بکشد. حقیقت این است که خودکامگان در برابر مخالفان داخلی، سر خم نمی‌کنند، به‌ویژه وقتی مخالفت به شکل طنز انجام شود. به‌منظور حفظ امنیت عمومی در برابر تروریست‌ها یا تقویت هماهنگی اجتماعی، هرگونه مخالفتی برچیده می‌شود و در عوض، آنها از نگرانی‌های امنیتی یا احساس وطن‌پرستی به‌عنوان بهانه‌ای برای خفه‌کردن مخالفت سیاسی به‌منظور افزایش اقتدار خود استفاده می‌کنند. ما هم‌اکنون این را به وضوح با کار دونالد ترامپ می‌توانیم ببینیم که در نوامبر می‌خواهد سوزاندن پرچم آمریکا را برای هرکسی غیرقانونی اعلام کند. او نظرش را با عنوان دفاع از وطن‌پرستی برای یک شهروند ایالات‌متحده، اعلام می‌کند اما این قطعا حمله‌ای به آزادی بیان و مخالفت سیاسی برای به حاشیه‌راندن کسانی است که این عمل را مرتکب می‌شوند و مهم‌تر اینکه هر کسی در اصل با چنین کاری، حق دفاع از خود را دارد.
ترکیه، زمانی نمونه‌ای از دموکراسی اسلامی بود، درحالی‌که آزادی بیان و آزادی‌های اساسی اجتماعی، به‌مرور، زیر نظر اردوغان فرسوده شده و این کشور به یک دیکتاتوری تبدیل شده است. در سال‌های دهه ۱۹۹۰ روسیه، آزمون بسیار مهمی برای حرکت صلح‌آمیز و انتقال بدون استفاده از زور این کشور بزرگ به سمت دموکراسی را امتحان کرد اما بسیاری از ناظران قطعا موافق هستند که در این امتحان شکست خورد و باوجود سیاستمداری مانند پوتین و همدستانش، مخالفان سیاسی در نهایت خرد شدند اما سؤال این است که در سال ۲۰۱۷ با توجه به مشکلاتی که بــــرای لیبرال‌دموکراسی در سراسر اروپا و آمریکا به‌وجود آمده، چه اتفاقی برای کاخ سفید و جاهای دیگر خواهد افتاد؟ برای مدت‌زمانی بسیار طولانی، زورمندان سیاسی مسخره شده‌اند و به‌خاطر راه‌رفتن‌های احمقانه و سلام‌های نظامی فاشیستی، به آنها خندیده‌اند زیرا توانایی تحمل یک جوک را هم نداشته‌اند. اکنون هم بیش از هر زمان دیگری، کسانی که به ادامه ارزش‌های سنتی لیبرال شامل تحمل و آزادی معتقد هستند باید به طنزپردازی در برابر مخالفان تندرو ادامه دهند.
منبع: ایندیپندنت/ مترجم: روزبه آرش