دو قطار بر اثر یک بی تدبیری محض در استان سمنان با هم برخورد کرده و ده ها قربانی روی دست مردم گذاشته اند و این در حالی است که دغدغه وزیر راه در سه سال و نیم گذشته صرفا وارد کردن بوئینگ و ایرباس است که در مسیر تحقق آن هم سنگ اندازی های […]
دو قطار بر اثر یک بی تدبیری محض در استان سمنان با هم برخورد کرده و ده ها قربانی روی دست مردم گذاشته اند و این در حالی است که دغدغه وزیر راه در سه سال و نیم گذشته صرفا وارد کردن بوئینگ و ایرباس است که در مسیر تحقق آن هم سنگ اندازی های زیادی از سوی غرب شده.
حادثه برخورد دو قطار در استان سمنان، از حوادث پیشین مربوط به راه آهن متفاوت است؛ از این جهت که یکی از قطارها در مسیر متوقف بوده و دیگری با اطلاع رسانی غلط مسئولین، به حرکت درآمده و با آن برخورد می کند.
ماجرا از زبان محسن پورسید آقایی، مدیرعامل شرکت راه آهن ایران این چنین است: قطار مشهد – تبریز به دلیل سرمای هوا و و یخ‌زدگی سیستم ترمز در فاصله پنج کیلومتری سمنان متوقف می‌شود و وضعیت خود را به مرکز کنترل شاهرود اطلاع می‌دهد. چراغ برای تردد قطارها در کل مسیر قرمز می‌شود و قطار مشهد – سمنان (قطار دوم حادثه) هم متوقف می‌شود. اما پس از مدتی شیفت مسئول کنترل تغییر می‌کند و مسئول جدید که “از سابقه قرمز شدن چراغ بی‌اطلاع بوده” در پاسخ به درخواست وضعیت قطار دوم می‌گوید مسیر باز است و احتمالا “چراغ به دلیل برودت هوا قرمز مانده است. در پی این اطلاع‌رسانی غلط، قطار مشهد – سمنان راه میافتد و در مسیر به شدت با کوپه‌های انتهایی قطار مشهد – تبریز برخورد می‌کند.
ساده ترین و کمترین واکنش به این فاجعه مدیریتی، عذرخواهی وزیر راه، استعفای مدیرعامل شرکت راه آهن، برکناری مسئولان استانی درگیر در ماجرا و محاکمه عاملان این سهل انگاری است که به جز بازداشت سه نفر از سوی دادستانی سمنان، دولت روحانی هیچ یک از این اقدامات را انجام نداده است.
عباس آخوندی وزیر راه در اولین واکنش به این اقدام اعلام کرد که سفر خود به ترکمنستان را لغو کرده؛ سفری که درباره علت، جزییات و اهمیت آن اطلاع رسانی خاصی نشده بود و صرفا منت لغو آن بر سر مردم باقی ماند!
اما آنچه مهم است اینکه وزارت راه در سه سال و نیم گذشته تمام تلاش و انرژی خود را مصروف وارد کردن تعدادی ایرباس و بوئینگ کرده که آن هم با سنگ اندازی طرف غربی به ویژه آمریکا هنوز عملی نشده و صرفا یک عکس یادگاری بعد از فرود نمایشی یک ایرباس در تهران سهم ایران شده است.
علت حادثه خطای انسانی باشد یا یخ زدگی سیستم ترمز، ظاهرا هر دوی اینها باید با راه اندازی «سیستم کنترل اتوماتیک قطار» که آخوندی در اسفند سال ۹۳ وعده راه اندازی آن را و سال بعد، پورسیدآقایی وعده پیاده شدن آن در همه ایستگاه های قطار در سال ۹۵ را داد، برطرف می شد اما کار به جایی رسید که برخی حتی مشعل دهقان فداکار را کارآمدتر از این سیستم دانستند.
اکنون سوالی که مطرح است اینکه آیا بهتر نبود بخشی از انرژی وزارت راه به جای تمرکز بیش از حد روی واردات ایرباس و بوئئینگ به بهینه سازی سیستم ایمنی ریلی و نیز سایر خطوط حمل و نقل منتقل می شد تا دست کم در این مورد عقبگرد نداشته باشیم؟
