ماجرای توصیه رهبر معظم انقلاب به یکی از نامزدهای بالقوه ریاست جمهوری برای کاندیدا نشدن، بی سابقه نیست؛ پیشتر حضرت امام(ره) نیز چنین توصیه ای به یکی از کاندیداها داشته اند. در دوره اول انتخابات ریاست جمهوری، امام خمینی(ره) با کاندیداتوری شهید بهشتی مخالفت کردند. این موضوع را مرحوم آیت الله مهدوی کنی در کتاب […]
ماجرای توصیه رهبر معظم انقلاب به یکی از نامزدهای بالقوه ریاست جمهوری برای کاندیدا نشدن، بی سابقه نیست؛ پیشتر حضرت امام(ره) نیز چنین توصیه ای به یکی از کاندیداها داشته اند.
در دوره اول انتخابات ریاست جمهوری، امام خمینی(ره) با کاندیداتوری شهید بهشتی مخالفت کردند. این موضوع را مرحوم آیت الله مهدوی کنی در کتاب خاطرات خود آورده و چنین نوشته است: “ایشان در دوره اوّل ریاست جمهوری اجازه ندادند که یک شخص روحانی برای ریاست جمهوری نامزد شود. به یاد دارم که من و آقای هاشمی و شهید باهنر در قم خدمت امام(ره) رفتیم، زمانی بود که بنی صدر می‌خواست کاندیدا شود. ما به امام(ره) عرض کردیم شما اجازه بدهید آقای بهشتی هم جزء کاندیداها باشند و مردم به هر کس بخواهند رأی بدهند؛ اما امام(ره) اصرار داشتند که بین نامزدها، شخص روحانی نباشد.”
واکنش شهید بهشتی تبعیت محض بود. او کاندیدا نشد و رفتاری هم از خود بروز نداد که شائبه کاندیداتوری و لجاجت داشته باشد. اما ماجرا درمورد ابوالحسن بنی صدر کاملا متفاوت است. شواهد و قرائن در مورد او نشان می دهد که امام(ره) با کاندیداتوری بنی صدر موافق نبودند. خود بنی صدر هم این موضوع را تایید کرده است. او در مصاحبه با بی‌بی‌سی می‌گوید: «آقای خمینی بعد نامه کتبی نوشت که نه، من موافق نبودم. به خود من هم گفت شما به سه دلیل نمی‌شود رئیس‌جمهور باشید. با ولایت فقیه مخالف هستید، با اینکه روحانیت در مشاغل دولتی باشند، مخالفید و با مالکیت خصوصی مخالفید. آن حرف خود ایشان بود. بعد هم که کتباً نوشت.»
با این حال، بنی صدر با یک نقشه حساب شده، افکار عمومی را تحت تاثیر قرار داد و چنین وانمود کرد که کاندیداتوری او با هماهنگی کامل با امام (ره) بوده است. بنی صدر در قم به دیدار امام خمینی(ره) رفت و پس از خروج از جلسه، اعلام کاندیداتوری کرد. این ترفند تبلیغاتی باعث شد تا بسیاری از مردم به این باور برسند که امام(ره) با کاندیداتوری بنی صدر موافقت کرده است.
ماجرای دیدار احمدی نژاد با رهبر معظم انقلاب شباهت های قابل تاملی با روایت فوق دارد. احمدی نژاد بنا به تصریح خودش، نهم شهریور ماه به دیدار مقام معظم رهبری رفته و در همان جا توصیه ایشان به عدم کاندیداتوری را دریافت کرده است؛ با این حال، او پس از این دیدار، حرفی از انصراف خود از کاندیداتوری نزده و با اینکه غالب جامعه به دلیل سفرهای استانی او، کاندیداتوری اش را قطعی می دانست، احمدی نژاد با سکوت خود به این فضا دامن زد. او نه تنها سفر از پیش برنامه ریزی شده خود را لغو نکرد بلکه یک گام دیگر هم به پیش برداشت و در تاریخ ۲۵ شهریور در ادامه سفرهای استانی خود به گرگان رفت تا پس از علنی شدن دیدارش با رهبری، چنین برداشت شود که رهبر انقلاب مخالفتی با کاندیداتوری وی نداشته اند.
رهبر معظم انقلاب بیش از سه هفته سکوت کردند و در این مدت، نزدیکان احمدی نژاد که بی تردید تعدادی از آنها از ماجرای دیدار نهم شهریور خبر داشتند، نه تنها صحبتی از این موضوع نکردند بلکه اصل موضوع نهی رفیق شفیق شان از کاندیداتوری را هم به چالش کشیدند.
با تغییر این فضا، رهبر معظم انقلاب علنی کردن این موضوع را به مصلحت دانستند تا به گفته آیت الله جنتی فتنه‌ای را که داشت شکل می‌گرفت در نطفه خفه کنند؛ پس از آن بود که احمدی نژاد هم دست به قلم برد و نامه تبعیت نوشت.
سال ۵۸ مصاحبه فریبنده بنی صدر و اکنون سکوت احمدی نژاد و ادامه سفرهای استانی او، که هر دو پس از دیدار با ولی فقیه – امام خمینی (ره) و سپس رهبر معظم انقلاب – صورت گرفت معنای یکسانی دارد و آن القای این موضوع است که مخالفتی با کاندیداتوری در کار نبوده حال آنکه حقیقت عکس آن است.
ناشناس
تاریخ : ۱۱ - مهر - ۱۳۹۵خاک بر سر رسانه ای که رییس جمهور ارزشی نظام که رهبری از اوبعنوان برادر مومن خود نام می برد را با یک سر سپرده ای که بالباس زنانه از کشور خارج می شود شبیه میداند اگر مردیدمنتشر کنید می دانم که نمی کنید.