پس از نامه احمدی نژاد به رهبر معظم انقلاب که در آن عدم کاندیداتوری خود در انتخابات ۹۶ را تایید کرده بود، گمانه زنی ها درباره بازگشت او به شهرداری تهران قوت گرفته است. شهرداری تهران سکوی پرتاب احمدی نژاد به ریاست جمهوری بود و سه سال تصدی این سمت برای معرفی او کافی بود […]
پس از نامه احمدی نژاد به رهبر معظم انقلاب که در آن عدم کاندیداتوری خود در انتخابات ۹۶ را تایید کرده بود، گمانه زنی ها درباره بازگشت او به شهرداری تهران قوت گرفته است.
شهرداری تهران سکوی پرتاب احمدی نژاد به ریاست جمهوری بود و سه سال تصدی این سمت برای معرفی او کافی بود تا با کمک پراکندگی آرا در انتخابات ۸۴ سرانجام راهی پاستور شود؛ انتخاباتی که تا پیش از آن از جهات مختلفی بی سابقه بود؛ اولا آرای نامزدها بسیار نزدیک بود و در ثانی برای اولین بار انتخابات ریاست جمهوری به دور دوم رفت.
حضور دوباره احمدی نژاد در شهرداری تهران را می توان از دو جهت بررسی کرد؛ اولی جایگاه قالی باف و دومی برنامه خود احمدی نژاد. از منظر اول، ابقا یا کنار گذاشتن قالی باف در شهرداری تهران، به انتخابات سال آینده شورای شهر بستگی دارد اما واقعیت آن است که در همین شورای شهر فعلی نیز جایگاه قالی باف چندان مستحکم نیست.
از منظر دوم، احمدی نژاد نیز برای ورود به ساختمان بهشت نیازمند رای شورای شهر پنجم است که باید منتظر ترکیب آن باقی بماند. به این ترتیب، احمدی نژاد برای ورود به شهرداری، اگرچه شاید قالی باف را به عنوان رقیب جدی نپندارد اما به دست آوردن رای شورای شهر نیازمند پیروزی طیفی از طرفداران او در انتخابات است.
به بیان ساده تر، احمدی نژاد اگر هوادارانش در شورای شهر رای بالایی به دست آورند می تواند به شهرداری فکر کند؛ با این حال، رفتار احمدی نژاد در سال های گذشته نشان داده که او شان خود را هم بالاتر از جایگاه شهرداری تهران می بیند، هم بالاتر از رقابت با قالی باف بر سر این صندلی. از طرفی، سابقه برخورد رییس جمهور سابق با مجلس و به طور کلی تصمیمات پارلمانی و شورایی، نشان می دهد که او علاقه ای به گرفتن تایید از سوی چنین مجالسی – اعم از مجلس شورای اسلامی یا شورای شهر – ندارد و حد و اندازه خود را صرفا قرار گرفتن در معرض رای مستقیم و بلاواسطه مردم می پندارد.
فارغ از این استدلال، نامه او به رهبر معظم انقلاب و تاکیدش بر عدم کاندیداتوری در “سال آینده”، نشان می دهد که او همچنان سودای ریاست جمهوری در دوره های آتی – به جز سال ۹۶ – را در سر می پروراند و احتمالا ترجیح می دهد به جای شهردار شدن – که این بار بر خلاف دوره قبلی، در تبلیغات انتخاباتی او را در جایگاه پاسخگو و مدافع قرار خواهد داد – با همان روش های رایج خود مانند سفر استانی، با بدنه اجتماعی حامی خود ارتباط برقرار کند.
با این وجود، رفتارهای احمدی نژاد پیش بینی ناپذیر است و چه بسا با تغییر شرایط تصمیمات غیرمنتظره ای هم اتخاذ کند.
