رویه حسن روحانی رییس جمهور در گفت و گوی تلویزیونی دیشب تفاوت های اندکی با برنامه های پیشین خود داشت. اولا تلاش کرد تا کمتر از دولت قبل بگوید؛ روحانی در گفت و گوهای پیشین، تقریبا همه چیز را به گردن دولت سابق انداخته بود؛ با این حال، او دیشب تلاش کرد تا کمتر این […]
رویه حسن روحانی رییس جمهور در گفت و گوی تلویزیونی دیشب تفاوت های اندکی با برنامه های پیشین خود داشت.
اولا تلاش کرد تا کمتر از دولت قبل بگوید؛ روحانی در گفت و گوهای پیشین، تقریبا همه چیز را به گردن دولت سابق انداخته بود؛ با این حال، او دیشب تلاش کرد تا کمتر این اتفاق رخ دهد. هرچند در برخی موارد همین سیاست هم از دستش خارج شد!
در عوض، روحانی، سیاستی عجیبی را جایگزین “حمله به دولت قبل” کرده بود؛ او به سوالات اساسی روز کشور، تقریبا هیچ پاسخی نداد؛ به طور مثال، دغدغه فیش های حقوقی را بی آنکه پاسخ روشنی بدهد، رها کرد، نگفت بالاخره صفدر حسینی – چنانکه سخنگوی دولتش گفته – ذخیره نظام است یا یک مدیر نجومی که شایسته برکناری بود. توضیح نداد که اگر دولت چند ماه زودتر متوجه این فیش های نجومی شده – چنانکه وزیر اقتصاد دولتش گفته – چرا اقدامی اساسی درباره آن نکرده بود. روحانی صرفا به این جمله تکراری خود که مسئله فیش های نجومی در مجموع “خیر” بود پای فشرد و توضیح نداد که ابعاد این “خیر” چه بوده و دولت دقیقا چه کارهایی انجام داده و چه تضمینی می دهد که چنین موضوعی واقعا مختومه شده است؟
روحانی حتی در مورد آنچه دستاوردهای برجام می خواند هم توضیح کافی نداد؛ آمارهای او مبهم بود و بی اثر؛ مثلا اینکه ۴۰۰ بانک خارجی با ما همکاری می کنند، دقیقا به چه معناست و این همکاری ادعایی چه تاثیری در اقتصاد کشور داشته؟
به طور خلاصه، روحانی اگرچه فتیله حمله به دولت سابق را کمی پایین کشیده بود اما به جای آن، فقط سکوت در مورد سوالات اساسی را جایگزین کرده بود!
بُعد دیگر گفت و گوی روحانی، آمارها و نمودارهای فراوانی بود که به آنها استناد کرد؛ فارغ از اینکه این آمارها چقدر دقیق بوده اند، روحانی حتما فراموش نکرده که همین آمارها در دولت سابق هم داده می شد و خود او در پاسخ به آن گفته بود “ملاک جیب مردم است”. حال پس از سه سال، ملاک روحانی هم ظاهرا تغییر کرده و مانند برخی مسائل از جمله انحلال دوباره سازمان مدیریت، پس از سه سال، به رویه دولت قبل توسل جسته!
در این بین برخی آمارهای او اساسا منبع خاصی هم نداشت؛ مثلا نگفت کاهش ۱۰ میلیارد دلاری قاچاق کالا بر اساس آمار کدام منبع رسمی است؛ بگذریم که برخی آمار او از جمله پیشی گرفتن صادرات غیرنفتی از واردات با تردیدهای فراوانی همراه است.
با این وجود، مهمترین نکته در سخنان دیشب روحانی، درباره رابطه عزت ملی و برجام بود؛ روحانی اولا اذعان کرد که آمریکا در برجام نشان داد که غیرقابل اعتماد است؛ هرچند پالس مثبتی هم به واشینگتن فرستاد که اگر آنها در برجام کارنامه خوبی داشتند می شد در مورد تداوم مذاکرات در حوزه های دیگر هم فکر کرد.
در ثانی، روحانی در اظهاراتی عجیب، عزت ملی را به میزان فروش نفت گره زد؛ رییس جمهور گفت: “در گذشته قدرت‌های بزرگ بالای سرمان می‌ایستادند و میزان فروش را تعیین می‌کردند، اما امروز عزتی برای ما کسب شده که نفت را به هر میزانی که دل‌مان می‌خواهد بفروشیم و اجازه تحمیل را به دیگران ندادیم.”
یعنی از نظر روحانی، افزایش فروش نفت خام به میزان دلخواه، عزت ملی آورده است؟ یعنی ما هرچه قدر نفت بیشتری بتوانیم بفروشیم، عزت ملی مان افزایش می یابد؟ بگذریم که همان نفت تبدیل به بنزین شده و با بهایی گزاف تر به کشور برمی‌گردد!
با این معیار روحانی، و با توجه به کاهش قیمت نفت در سال های اخیر، آیا دولت احمدی نژاد به دلیل آنکه نفت را با قیمت بالاتری می فروخت و طبیعتا درآمد نفتی بیشتری داشت، عزت بیشتری برای کشور به ارمغان نیاورده بود؟! و یا اگر صرفا میزان فروش و نه درآمد مدنظر باشد، آیا رژیم منفور آل سعود با فروش و صادرات آزادانه و بسیار بالای نفت، مثلا عزت بیشتری برای خود کسب نکرده؟!
و به طور خلاصه آیا معیار سنجش “عزت ملی”، فروش “نفت خام” به میزان دلخواه است؟
