بر اساس یک پیش فرض ذهنی، ریاست جمهوری برای هر فرد پیروزی، ۸ سال به طول خواهد انجامید؛ یعنی رای آوری رییس جمهور فعلی در دوره بعد نیز قطعی است؛ با این وجود برخی اصلاح طلبان و حامیان دولت روحانی از مدتی قبل او را به کاندیدا نشدن ترغیب کرده اند. به گزارش گروه سیاسی […]
بر اساس یک پیش فرض ذهنی، ریاست جمهوری برای هر فرد پیروزی، ۸ سال به طول خواهد انجامید؛ یعنی رای آوری رییس جمهور فعلی در دوره بعد نیز قطعی است؛ با این وجود برخی اصلاح طلبان و حامیان دولت روحانی از مدتی قبل او را به کاندیدا نشدن ترغیب کرده اند.
به گزارش گروه سیاسی صراط، پیشرو این دسته از حامیان دولت، صادق زیباکلام است. او اسفندماه سال ۹۴ و پس از اجرای توافق هسته ای میان ایران و غرب، نظر خود را این گونه بیان کرد: “من یکی از کسانی هستم که این نظر را مطرح کردم که آقای روحانی اگر اصراری بر این نداشته باشد تا در سال ۹۶ برای دور دوم ریاست‌جمهوری بایستد و به جای کاندیداتوری دوباره در ریاست جمهوری، بگوید من یک رسالتی داشتم و آن بیرون کشیدن کشور از چاه عمیق هسته‌ای بود و آن را هم به خوبی انجام دادم و حالا کاندیدای ریاست‌جمهوری نمی‌شوم، آن موقع محمدرضا عارف در کنار محمدجواد ظریف می‌توانند مهمترین گزینه‌های مورد حمایت او در ریاست‌جمهور ۹۶ باشند.”
زیباکلام کاندیدا نشدن روحانی را “پیش بینی” خود اعلام کرد و حتی همراه شدن عارف با روحانی در سفر به یزد را هم تلویحا نشانه ای از صحت این پیش بینی و نوعی گرا دادن روحانی برای انتخابات ۹۶ قلمداد کرد.
زیباکلام دو ماه بعد پیش بینی خود را تبدیل به “درخواست” کرد و این بار انتقادات جدی تری از روحانی مطرح و “هراس” خود از شکست وی در انتخابات ۹۶ را علنی کرد. او گفت: “بسیاری از روش‌های روحانی مورد تایید بنده نیست. به یاد دارم نخستین سفر استانی ایشان به خوزستان بود. در آن سفر استانی مانند احمدی‌نژاد به توده‌های مردم پیوست و مردم را دنبال خود می‌کشید و وی دست تکان می‌داد. من در آن زمان یادداشتی نوشتم و وی را نصیحت کردم که امور پوپولیستی را کنار بگذارد. باید این‌گونه وارد صحنه ۹۶ شد که آیا روحانی می‌خواهد رئیس‌جمهور شود یا نه و آیا اصلاح‌طلبان مجددا از وی حمایت خواهند کرد؟ شاید بهتر باشد که روحانی اعلام کند که من رسالتی داشتم به نام برجام که آن را انجام دادم بنابراین در تکلیفی که مردم بر عهده من گذاشتند موفق بودم و دیگر علاقه‌ای به کاندیدا شدن ندارم و شخصی را به مردم معرفی کنند و خود مشغول فعالیت در خبرگان شوند، اگر ایشان چنین برنامه‌ای را اجرایی کنند رئیس‌جمهور‌ساز خواهند شد. روحانی بهتر است یا عارف یا ظریف را به مردم در ۹۶ معرفی کند. اگر این اتفاق بیفتد شانس اصلاح‌طلبان بیشتر می‌شود. البته اگر احمدی‌نژاد نیاید اصلاح‌طلبان در هر صورت پیروز مطلق هستند. ولی اگر احمدی‌نژاد بیاید کار روحانی سخت خواهد بود. البته اگر حمایت هاشمی و اصلاح‌طلبان نباشد که روحانی شکست خواهد خورد ولی با حمایت این افراد هم جای بررسی دارد. احمدی‌نژاد در مرکزیت اقتصاد به روحانی حمله خواهد کرد. احمدی‌نژاد اگر روحانی را محکوم به تسلیم شدن هم بکند رای طبقه متوسط را هم نخواهد داشت. البته احمدی‌نژاد زیر بار هم نخواهد رفت و نخواهد پذیرفت که عملکرد وی منجر به وضعیت بد اقتصادی ایران شده است. احمدی‌نژاد همه‌چیز را پای روحانی خواهد انداخت. احمدی‌نژاد موج به راه خواهد انداخت و آن موج را نباید دست کم گرفت.”
با این وجود برخی اصلاح طلبان و حامیان دولت این نظر را نمی پذیرند و حتی برخی از آنها کنار کشیدن روحانی در انتخابات ۹۶ را حتی به رقبای سیاسی نسبت می‌دهند.
راه حل عارف این است که روحانی کاندیدا شود و سه کاندیدای اصولگرا نیز رقیب او شوند تا چه بسا قصه ۹۲ تکرار شده و آرای اصولگرایان بشکند. او گفته “انتظار ما این که از جناح اصولگرا ۳ کاندیدای برجسته و خوب به میدان رقابت انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ وارد شوند.”
علی یونسی هم درباره این نظر که روحانی ریاست جمهوری را رها کند و به عضویت در مجلس خبرگان بپردازد گفته است: “به نظر من طرح چنین مسائلی یا ناشیانه است یا خیلی خطرناک. آقای روحانی بسیار باهوش‌تر از این است که وارد این گونه مسائل شود. روحانی با آگاهی، مسئولیتی را پذیرفته و مصمم است که وظیفه ریاست جمهوری را تا آخر که ۸ سال است، دنبال کرده و طی کند.”
علی تاجرنیا عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت مخالف جدی کنار کشیدن روحانی است و طرح این موضوع را به مخالفان دولت تدبیر و امید نسبت می دهد. او گفته: “عده‌ای می‌خواهند دولت روحانی را وادار به عقب‌نشینی و از اهدافی که مد نظر دارد خسته کنند. به عبارتی درصددند حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ کاندیدا نشود. مخالفان به‌خوبی می‌دانند که اگر بر سر راه دولت روحانی سنگ‌اندازی و مانع‌تراشی نکنند قطعا وی پیروز انتخابات خواهد شد.”
در میان این اظهارنظرها آنچه بیش از همه جلب توجه می کند، “هراس” حامیان دولت از رای نیاوردن روحانی در سال ۹۶ است. این ترس در حالی است که بسیاری از این حامیان دولت چهره شاخصی را هم برای رقابت با روحانی در نظر ندارند اما ظاهرا عملکرد روحانی در همین سه سال به گونه ای بوده که پیش بینی شکست به سراغ آنها آمده؛ در این بین درخواست های برخی اصلاح طلبان از روحانی برای ترمیم کابینه به ویژه تغییر مسئولان اقتصادی را هم می توان در راستای همین “هراس از شکست” ارزیابی کرد.
