بحث، بررسی، نظارت، تذکر و حتی تنش، جزوی از محتوای اجتناب‌ناپذیر هر شورایی است. محتوایی که در صورت هدفمند بودن می‌تواند به پشتوانه ارزشمند برنامه‌های مطالعاتی شهر تبدیل شود. اما این محتوا، آن‌جا که آلوده به تهمت و افترا باشد، قطعا خاصیت خود را از دست داده و بذر کینه‌توزی و ناامیدی می‌پراکند. نظارت و […]
بحث، بررسی، نظارت، تذکر و حتی تنش، جزوی از محتوای اجتناب‌ناپذیر هر شورایی است. محتوایی که در صورت هدفمند بودن می‌تواند به پشتوانه ارزشمند برنامه‌های مطالعاتی شهر تبدیل شود. اما این محتوا، آن‌جا که آلوده به تهمت و افترا باشد، قطعا خاصیت خود را از دست داده و بذر کینه‌توزی و ناامیدی می‌پراکند.
نظارت و تذکر قانونی از وظایف اصلی شورای اسلامی شهر است اما اینکه اعضای شورا، برای اعلام ساز و کار نظارت خود، از خبرنگاران و رسانه‌ها هزینه کنند، به هیچ عنوان منصفانه و منطقی نیست. امری که متاسفانه به نظر می‌رسد در حال تبدیل شدن به یک بدعت در شورای شهر تبریز است.
همین چند ماه پیش بود که یکی از اعضای شورا با بیان این که «چون بنده پول ندارم، خبرنگاران با من مصاحبه نمی‌کنند!» خبرنگاران را به «مزدوری خبری» متهم کرد. حال، با گذشت چند ماه از این موضوع، عضو دیگر شورا که اتفاقاً داعیه «من خود از اصحاب رسانه هستم» را نیز همواره بر لقلقه کلام دارد، خبرنگاران را متهم کرد که در مقابل «تهدید و تطمیع شهرداری» خطاهای این مجموعه را انعکاس نمی‌دهند!
جدا از تلاش این عضو شورا برای پنهان‌شدن پشت خبرنگاران و محول کردن وظیفه نظارت که از وظایف اصلی شورای شهر است بر دوش این قشر فرهیخته، سئوال این‌جاست که به راستی اگر خبرنگاران این شهر تا این حد ضعیف و ترسو هستند، چرا اعضای شورا این‌چنین برای حضور در فضاهای رسانه‌ای مشتاق‌اند؟
با نیم‌نگاهی به پوشش خبری ادوار مختلف فعالیت شورای اسلامی شهر تبریز، می‌توان دریافت که خبرنگاران در دوره چهارم فعالیت این شورا، بیشترین حضور کمی و کیفی را در جلسات داشته‌اند. با این حال، از دید وی، همین جوانان پرشور و نشاط و صادق، به قدری ترسو و عافیت‌جو هستند که در مقابل تهدید شهرداری، قافیه را باخته‌اند و دست از قلم کشیده‌اند.
تلخ‌تر اینکه همین اتهام‌زنی سخیف، با سکوت و همراهی دیگر اعضای شورا نیز مواجه می‌شود و فی‌المثل، رئیس شورا حتی از دادن یک تذکر خشک‌و‌خالی نیز دریغ می‌کند تا عضو بداخلاق شورا، چشم‌درچشم خبرنگاران حاضر در جلسه، به اظهارات موهن خود ادامه داد.
نکته دیگر اینکه به نظر می‌رسد با وضعیت حاکم بر شورای اسلامی شهر، نیاز به یک اجماع در خصوص نحوه تعامل با اعضای شورا از سوی جامعه خبری و رسانه‌ای استان ضروری به نظر می‌رسد. متاسفانه در هر دو موضوع اتهام‌زنی، آن‌چه تلخ و تاسف‌بار بود، از واکنش سرد و منفعل عموم خبرنگاران حکایت داشت. انفعالی که به برخی اعضای شورا جسارت می‌دهد تا این‌چنین بی‌مهابا به منزلت رسانه‌ای شهرمان بتازند.
امید آنکه برخورد ریاست شورا با گزافه‌گویی‌ها راه تکرار چنین آسیب‌هایی را ببندد.
