یکی از امور خلاف، وفق بند ۱۴ از ماده یک آیین‌نامه این قانون، چنین بود: «کسانی که با زیرشلواری یا لنگ یا لباسِ خانه، بدون عذر موجه، در معابر عمومی تردد یا توقف نمایند، این اشخاص به دو روز تا پنج روز حبس و به تأدیه ده ریال تا پنجاه ریال غرامت محکوم می‌گردند.» در […]
یکی از امور خلاف، وفق بند ۱۴ از ماده یک آیین‌نامه این قانون، چنین بود: «کسانی که با زیرشلواری یا لنگ یا لباسِ خانه، بدون عذر موجه، در معابر عمومی تردد یا توقف نمایند، این اشخاص به دو روز تا پنج روز حبس و به تأدیه ده ریال تا پنجاه ریال غرامت محکوم می‌گردند.»
در آن زمان، بعضی مردان بی‌مبالات، با زیرشلواری در کوچه و خیابان تردد می‌نمودند و با تصویب این قانون، مردم پوشش مناسب در کوچه و خیابان را رعایت کردند. کاش این قانون، هنوز پابرجا بود و می‌شد با روند رو به افزایش مردان زیرشلوارپوش مُدرن برخورد کرد.
جوانانی که بدون درنظر گرفتن حریم عفت عمومی، شلوارهای تنگ ورزشی می‌پوشند که حکم زیرشلوار را دارد و با این لباس، در اماکن عمومی و مراکز خرید تردد میکنند. شلوارهای ورزشی را قبلاً ورزشکاران می‌پوشیدند و گاهی در اماکن عمومی هم با لباس ورزشی مشاهده می‌شدند، اما اکنون شلوارها، یا در واقع زیرشلوارهای ورزشی مردانه در فروشگاه‌ها عرضه می‌شود که آن را در بیرون می‌پوشند. پوشیدن این شلوارهای بدن‌نما، خلاف هنجارهای جامعه است، اما متاسفانه در سطح شهر شایع شده است.
مردم ایران از قدیم با حجب وحیا شناخته شده‌اند، تا آنجا که در دوران باستان هم بدرختی و حتی کم‌رختی، میان اجداد ما ناپسند بود.
اگر به موزه ایران باستان بروید و رخت و لباس اجداد ایرانیان را ببینید، لباس‌های پوشیده مردان و زنان، کاملاً مشخص است. عرف جامعه ایجاب می‌کند، ما پوشش مناسب در انظار عمومی داشته باشیم. مثلاً پوشیدن دامن برای مردان، ممنوعیت قانونی ندارد و مجازاتی برای آن وضع نشده است، اما عرف نیست و نزد مردم، مردی که دامن بپوشد، نابهنجار تلقی می‌شود.
گاهی همین رفتارهای نابهنجار از فرط تکرار به هنجار تبدیل می‌شود. مثلاً آرایش ابرو برای مردان در جامعه ما، یک رفتار نابهنجار است، اما متاسفانه همین رفتار تا حدی در شهرهای بزرگ، میان برخی جوانان شیوع پیدا کرده است.
این هنجارشکنی‌ها باعث می‌شود، حرمت دیگر مقررات اجتماعی هم شکسته شود و به تدریج افراد احساس کنند که می‌توانند هر موقع دل‌شان خواست، از این هنجارها عدول نمایند. چنین فضایی، جامعه را برای خانواده‌ها ناامن می‌کند و دود این ناامنی اجتماعی به چشم عموم مردم می‌رود. بهترین راه برای حفظ حریم‌ها، کنترل اجتماعی است.
اگر در محلات قدیم شهر که همه همدیگر را می‌شناسند، ساکن باشید، تصدیق می‌کنید که در این محلات، کنترل اجتماعی قوی‌تر است. یعنی مردم به احترام همدیگر، هنجارها را رعایت میکنند. در محلات جدید شهر، کنترل اجتماعی ضعیف‌تر است، به همین خاطر امنیت در محلات قدیمی، بیشتر و بهتر از محلات جدید است.
از آنجا که با شنیدن کلمه حجاب، ذهن‌مان سریع به روسری و چادر متمرکز می‌شود، برخی تصور میکنند حجاب و پوشش فقط مخصوص زنان است، اما مردان نیز دارای حدود و مقررات عرفی و شرعی برای پوشش خود هستند که برای حفظ حریم عفت در جامعه، باید آن را رعایت کنند.
مقید شدن به هنجارهای اجتماعی، جامعه را امن می‌کند. خانواده‌ها باید فرزندان خود را در مورد پوشش مناسب در بیرون منزل راهنمایی کنند.
نوجوانان معمولاً علاقه دارند جلب توجه کنند، به نحوی که با پوشیدن لباس‌های خاص، متفاوت از بقیه دیده شوند. این امری طبیعی است و با گذر از مرحله نوجوانی، عادی می‌شود اما همین جلب توجه هم باید با هنجاهای عرفی جامعه بخواند.
مردم با خانواده‌های خود در اماکن عمومی تردد میکنند، مشاهده فردی که لباس نابهنجاری به تن کرده، گاهی باعث ناراحتی و عصبانیت مردم می‌شود. ماموران انتظامی هم از بس به چنین مواردی تذکر داده و یا برخورد کرده اند که در برخی موارد باعث جری‌تر شدن چنین افرادی شده است.
راه درست آن است که خود والدین در این زمینه پیشقدم شوند و رعایت عرف و مقررات جامعه را به فرزندان خود یادآور شوند. اگر رضاه شاه، نود سال پیش توانست با گذراندن قانون، از تردد مردان با زیرشلوار در معابر جلوگیری کند، امروز دیگر چنین روشی کارایی ندارد. ما خانواده‌ها هستیم که باید محیط زندگی را با رعایت شئونات جامعه، برای خود امن کنیم.
